Mérida: Leuke stad omgeven door mooie cenotes

We staan deze ochtend nog vroeg op dan de dag ervoor. Om 4.30 stappen we namelijk al in het busje om naar palenque te reizen. Onderweg eten we de tortilla die we overhadden, en ik haal wat kip met patat bij een kraampje op straat. In de bus ontmoeten we een Deen en een Italiaan. We praten met name veel met de Italiaan, over hoe het land erbij staat en de invloed van Berlusconi daarop.
Bij de grens wordt gezegd dat we wat geld moeten betalen voor een stempel in ons paspoort. Ik vind dit een beetje onzin en vraag dus om een bonnetje. Als de rest is geweest wordt er wat gemompeld over de stempels die we al van Guatemala hebben en mogen we verder zonder te betalen.
Als we in palenque aankomen lopen we, na een korte sanitaire pauze bij een wc waar je moet doortrekken met een emmer, direct naar het busstation om kaartjes naar Merida te kopen. Als ik wil pinnen om de kaartjes te kunnen betalen, wordt mijn pinpas ingeslikt. Gelukkig heeft Isa nog een pinpas en kunnen we even verderop alsnog geld pinnen. Bij het busstation vinden we, zeker voor guatemalese standaarden die we nog gewend waren, nogal dure kaartjes voor een nachtbus naar Merida. We droppen onze tassen bij het busstation om het stadje te gaan bekijken.
In palenque is, behalve de ruïnes waar we geen tijd meer voor hebben, weinig te beleven. We internetten er wat en gaan er lekker eten. We krijgen vooraf een tamarinde- en een mangosapje en nacho's met een superlekker knoflook-sausje en nog een scherp sausje. Daarna een linzensoep waar vlees in blijkt te zitten en een eiersoep waar je zelf het rauwe ei door mag roeren totdat het gare sliertjes zijn. Beiden geen groot succes voor Isa, maar ik vind het erg lekker. Als hoofdgerecht eet ik een gerecht met lever, en Isa iets met gepaneerd vis. Als toetje krijgen we banaan en pacaya.
Terwijl we wachten op de bus, zien we een groep Vlaamse toeristen die georganiseerd rondreizen. De Busreis zelf is best comfortabel. Ik probeer wat spaans te leren door 'The Bourne legacy' te kijken, die in het Spaans wordt afgespeeld in de bus.

In de bus is het gelukt om een paar uurtjes slaap te pakken en tegen zessen komen we aan in Merida. We pakken een taxi naar het nomads hostel, maar dat zit vol. Ik ga gelukkig nog een paar andere hostels open staan op mijn iPad, waardoor we makkelijk naar een volgende kunnen lopen: een hostel aan de plaza Mayor die bekend staat om zijn geweldige ontbijt.
In het koloniale gebouw met hoge plafonds vinden we een leuke tweepersoons kamer. Omdat we precies op tijd voor het ontbijt aankomen mogen we hier alvast van meegenieten, waardoor we het eetfestijn tweemaal mogen meemaken terwijl we maar een nachtje blijven slapen.
We begrijpen direct waarom dit het beste hostelontbijt van heel Mexico wordt genoemd. De tafel staat vol met fruit: mango, meloen, banaan en papaya. Verder staan er een aantal verschillende cereals en melk en yoghurt. De broodjes zijn geen kleffe witte toast-broodjes maar lekkere warme bruine kadetjes. Er staan verschillende soorten beleg, waaronder onder andere lekkere witte kaas met jalapenos. Zelfs de pindakaas ontbreekt niet. Het lekkerste is het omeletje wat je krijgt als je er om vraagt. Het wordt klaargemaakt met tomaat, ui en kaas en er worden bonen naast geserveerd.
Er staat ook een tupperware bakje met iets erin wat eruit ziet als baba anoesh. Ik steek mijn vork erin en neem een flinke lik om te proeven wat het is. Dat had ik beter niet kunnen doen, want het blijkt een of ander superpittig sausje. Mijn mond en keel staan een kwartier later nog flink in de brand en ik wordt er zelfs een beetje draaierig van. De hele dag zullen mijn maag en darmen nog een beetje branderig aanvoelen.
Na het feestmaal vertrekken we naar de cenotes bij Cuzuma. We lopen naar de plek waar de collectivos vertrekken en ontmoeten er een Duitser die ons joint. Als we aankomen blijken we eerst een mototaxi te moeten nemen en dan een paardenwagentje over een rails te moeten delen om rond de drie cenotes gereden te moeten worden. De behandeling van de paardjes is niet bijzonder goed en de manier waarop wij de massa steekvliegen die we onderweg tegenkomen behandelen is ook niet bijzonder diervriendelijk. Verder is het er allemaal wel erg schattig.
De cenotes zelf zijn erg mooi. De eerste cenote is een soort druipsteengrot die pikkedonker is. De tweede is een diep gat, waar je met een ladder in kan en onderin kunt zwemmen in een diep gat. Er zwemt zelfs een visje in. Het is er waarschijnlijk ingestopt door locals. Ik wordt er door Isa en de duitser van weerhouden om er vanaf hoog op de trap in te springen. De laatste cenote is veruit de mooiste. Het is een grote druipsteengrot waar je in kunt zwemmen. Er zijn veel locals die er foto's maken en dat doen we zelf ook. Als we uitgezwommen zijn gaan we weer terug naar ons hostel.
Onderweg gaan we nog naar de supermarkt. We zat zo vol van het ontbijt dat we niet meer geluncht hebben. In het hostel maken we guacamole met nacho's en een soort kruising tussen pilav en nasi: rijst met tomaat en andere groenten en ei.

Nadat we nog een keer van het beste ontbijt ooit hebben mogen genieten vertrekken we naar een couchsurfer in Merida: Juan Manuel. Hij heeft een drukke baan als persoonlijk juridisch adviseur van een rijke man die hem (daarom?) full time nodig heeft. We moeten een haar uurtje wachten als hij aankomt. Hij komt erg druk en regelend over. We weten binnen no-time alles wat we moeten weten voor de rest van de dag en daarna gaat hij weer aan het werk.
We bekijken alle mooie koloniale gebouwen van Merida. We bezoeken een antropologie museum, maar het grootste gedeelte van de collectie blijkt helaas verplaatst. Wel is er een leuke fotocollectie van Nederlandse Mexicanen. Op de plaats van sommige foto's hangt een spiegel. Bekijk je jezelf zoals je anderen bekijkt? Ook zien we leuke foto's als we de visual arts school binnenlopen.
We lopen over de grote, drukke markt van Merida en bezoeken het gatis toegankelijke city museum. Er is een verdieping over de geschiedenis van de stad, een verdieping met kunst uit de stad en een verdieping met kunst over de stad. Op de markt eet ik nog een tamales. Via de walmart lopen we terug naar Juan Manuel. We koken eten quinoa, een oenteschotel met cactus, vis, longiza's: een soort lange braadworstjes, de pilav/nasi met wat extra ei en w maken een fruitsalade met spannende tropische vruchten. Er is ook een Duits meisje wat mee eet. We drinken wat drankjes en hebben een aantal leuke en goede gesprekken over antropologie, westers centrisme en over haar huisgenoot, schijnbaar een ietwat contactgestoorde gamer die niet kan verkroppen dat zijn liefde voor haar niet beantwoord wordt.
Juan Manuel moet ondertussen nog even weg om een handtekening te scoren voor zijn werk. Hij doet dit in korte broek en met petje op, onder het motto 'zo werken we hier in Mexico'. Het duitse meisje zegt de indruk te hebben dat juan manuel 'ook zo iemand is die meisjes host om ze in bed te krijgen'. Als hij terug is gaan we naar een bar waar gedanst kan worden. Er worden een aantal Latin versies van internationale hits gedraaid en af en toe zelfs iets wat makkelijk dansbaar is. Omdat het Duitse meisje de volgende ochtend vroeg op moet en Juan Manuel weer vroeg moet werken gaan we niet al te laat naar huis.