Bijzondere gesprekken in Belize
Door: Matthijs Pontier
Blijf op de hoogte en volg Matthijs
15 Juli 2013 | Belize, Orange Walk
De volgende ochtend slapen we lekker uit. Het internetcafe is dicht, maar de WiFi werkt gelukkig weer, dus ik kan nog even kijken naar het artikel voor het NRC en erover mailen, maar er helaas niet aan editten. We krijgen een lekker vet ontbijt van empenadas met verschillende vullingen en verschillende sauzen. We bellen met Kelvin, onze aanstaande host in Belize over hoe we naar hem toe moeten liften. Er rijden op zondag namelijk geen bussen naar zijn village. Hierna brengt Idrian ons naar het marktplein om de bus naar Orange Walk in Belize te nemen. Geen enkel wisselkantoor bij de markt blijkt Belize dollars te hebben. Dan maar in Belize wisselen.
Bij de Mexicaanse grens worden we de bus uit gezet. We moeten namelijk een exit-belasting aan Mexico betalen. Dit zou niet moeten hoeven omdat we met het vliegtuig aangekomen waren, maar omdat we toch opnieuw Mexico weer ingaan en het dan alsnog hadden moeten betalen, maakt het niet zoveel uit. Met moeite krijg ik nog een paar Belize dollars terug van de ticket-man. Na het betalen van de belasting worden we een volgende bus in geloodsd, waar we weer een nieuw kaartje moeten kopen. De grens om Belize in te gaan gaat gelukkig wel soepel.
Het is erg grappig om direct het verschil in mensen te zien. In Belize zijn er veel meer donkere mensen, die een soort moeilijk rasta-Engels praten. Deze mensen zijn afstammelingen van Afrikaanse slaven onder Groot-Brittanie, die na een opstand naar het eiland St Vincent waren verbannen. Zij hadden op dit eiland weten te overleven, en zijn op een gegeven moment weer teruggegaan. Hier werden zij vaak opgenomen in de dorpen van de Indigenous (de 'Indianen' die oorspronkelijk Midden-Amerika bewoonden) en ontwikkelde zo een cultuur met Afrikaanse, Indigenous en Europese invloeden.
Ook het land zelf ziet er erg anders uit dan Mexico. We rijden in plaats van de luxe, dure bussen in Mexico, in een 'chicken bus', een oude Amerikaanse schoolbus geverfd in verschillende kleuren. Buiten zien we vooral veel jungle, velden en heuvels en de huizen zien er nogal primitief uit. Veel huizen staan op palen, omdat bepaalde gebieden nogal eens schijnen te overstromen.
Als we in Orange Walk Town aankomen weet ik een aardige wisselkoers te bedingen bij een eetstandje bij de bushalte en wissel ik wat Mexicaanse pesos voor Belize dollars. Het liften naar Een klein dorpje gaat vrij soepel met de aanwijzingen van Kelvin. We vinden vrij snel een lift naar Yo Creek. Omdat het binnenkort donker wordt besluiten we daar voor de zekerheid te gaan lopen. Gelukkig worden we na pak hem beet dertig minuten en minstens zoveel muggebulten opgepikt door een pick-up truck die ons afzet in Een klein dorpje.
Daar aangekomen worden we hartelijk ontvangen door de dorpsbewoners, die op straat een biertje drinken. Dit schijnt overigens niet te mogen, maar aangezien de politie toch nooit in het dorpje komt, schijnt men zich hier niet veel van aan te trekken. Nadat ze ons hartelijk welkom heten, vragen de dorpsbewoners naar wie we op zoek zijn. Nadat we zeggen dat we voor Kelvin komen wijzen ze ons het huis waar hij woont. Hij woont hier in een huis dat 1
Kelvin biedt ons lunch aan die hij had gemaakt en nog over had. We maken een wandeling door het dorp waarbij we verschillende familieleden van Kelvin tegenkomen en halen een fles bier. Het winkeltje in het dorpje verkoopt dit niet, maar bij verschillende huizen wordt het wel verkocht. Bij het derde huis is het raak en kopen we een fles voor 7 belize dollar.
Kelvin is een erg vriendelijke, rustige jongen. Hij is erg open in gesprekken en vertelt over hoe homo's gediscrimineerd worden in de macho-cultuur die in Belize heerst. Sex is voor hen illegaal. Zelfs wanneer dit in je eigen slaapkamer gebeurt staat hier een maximum van tien jaar celstraf op. Ook vertelt Kelvin over het werk wat hij doet. Hij gaat langs bij hoeren om door voorlichting en empowerment de verspreiding van AIDS te voorkomen. In Belize schijnt dit nogal een probleem te zijn. Door de macho-cultuur zullen mannen zich nooit laten testen. Als ze al een SOA-test doen, sturen ze hun vrouw. Als die niks heeft, zullen zij ook wel niks hebben.
Het harm-reduction werk wat hij doet sluit mooi aan op het artikel over drugsbeleid voor het NRC. Helaas is er in de buurt geen computer of internetverbinding te bekennen. Dat zal dus even moeten wachten totdat we weer verder reizen.
Doordat het in het dorpje zo donker en rustig is, raken we al snel in het daar gebruikelijke ritme en gaan we redelijk vroeg naar bed.
Blijkbaar waren we ook nogal moe, want we worden de volgende ochtend niet vroeg wakker. Wel is er een uurtje tijdsverschil, waardoor we toch een wat langere dag hebben. We wandelen naar de quarry, een cenote: een soort ingestort tunnenstelsel waar water instaat, waardoor het een soort diep klein meertje is.
Als Kelvin weer terug van werk is gaan we even bij het riviertje zitten. Het is er erg mooi. Hier krijgen we een soort natural fish spa. Visjes eten stukjes dode huid van onze benen. Als iemand in een bootje langskomt en zegt dat er net een krokodil in de rivier gezien is halen we onze benen er maar weer uit.
We lopen naar het winkeltje om wat eten te kopen om te koken. Omdat mango's zo lekker en overal aanwezig zijn hier, besluiten we daarmee een gerecht te maken: kokosrijst met pinda's en zoetzure saus op basis van mango's, tomaten, ui en limoen. Dit bleek zo'n succes dat we het later nog vaak in verschillende varianten zouden maken. Kelvin had het nog nooit gegeten en vindt het ook superlekker. Hij maakt er vis bij zoals zijn moeder het ook kookt, met koriander en limoen en gevuld met ui en paprika.
Tijdens het koken komt zijn tante binnen, die ook gezellig mee-eet. Op een bepaalde manier toevallig, omdat we het net nog over culturele verschillen hadden. Dat Nederlanders genoeg voor zichzelf koken en verwachten dat je van tevoren belt als iemand langs komt, terwijl je in Belize gewoon binnen kunt vallen en er altijd wat extra is.
Kelvin's tante is erg aardig. Ze had gisteren een overval meegemaakt en was ergens anders blijven slapen. De manier waarop ze het vertelt zorgt er voor dat het toch een leuke sfeer oplevert. Ook beweegt ze enthousiast mee op de muziek die vanaf onze telefoon aanstaat. Het is erg grappig dat ze juist de eurodance en de happy hardcore zo leuk vindt. Ze zegt meerdere keren dat ze er zo energiek en vrolijk van wordt.
Nadat we beneden in de hangmat en in stoelen hedden gechilld, en, naast onszelf, ook de plaatselijke muggen een prettige tijd hebben bezorgd, gaan we, naar Belizeaans ritme, vrij vroeg slapen. We moeten namelijk om 5.30 al de bus naar Belize City hebben. Dit is namelijk de enige directe verbinding en op deze manier reizen zou ons veel tijd moeten besparen.
Bij de Mexicaanse grens worden we de bus uit gezet. We moeten namelijk een exit-belasting aan Mexico betalen. Dit zou niet moeten hoeven omdat we met het vliegtuig aangekomen waren, maar omdat we toch opnieuw Mexico weer ingaan en het dan alsnog hadden moeten betalen, maakt het niet zoveel uit. Met moeite krijg ik nog een paar Belize dollars terug van de ticket-man. Na het betalen van de belasting worden we een volgende bus in geloodsd, waar we weer een nieuw kaartje moeten kopen. De grens om Belize in te gaan gaat gelukkig wel soepel.
Het is erg grappig om direct het verschil in mensen te zien. In Belize zijn er veel meer donkere mensen, die een soort moeilijk rasta-Engels praten. Deze mensen zijn afstammelingen van Afrikaanse slaven onder Groot-Brittanie, die na een opstand naar het eiland St Vincent waren verbannen. Zij hadden op dit eiland weten te overleven, en zijn op een gegeven moment weer teruggegaan. Hier werden zij vaak opgenomen in de dorpen van de Indigenous (de 'Indianen' die oorspronkelijk Midden-Amerika bewoonden) en ontwikkelde zo een cultuur met Afrikaanse, Indigenous en Europese invloeden.
Ook het land zelf ziet er erg anders uit dan Mexico. We rijden in plaats van de luxe, dure bussen in Mexico, in een 'chicken bus', een oude Amerikaanse schoolbus geverfd in verschillende kleuren. Buiten zien we vooral veel jungle, velden en heuvels en de huizen zien er nogal primitief uit. Veel huizen staan op palen, omdat bepaalde gebieden nogal eens schijnen te overstromen.
Als we in Orange Walk Town aankomen weet ik een aardige wisselkoers te bedingen bij een eetstandje bij de bushalte en wissel ik wat Mexicaanse pesos voor Belize dollars. Het liften naar Een klein dorpje gaat vrij soepel met de aanwijzingen van Kelvin. We vinden vrij snel een lift naar Yo Creek. Omdat het binnenkort donker wordt besluiten we daar voor de zekerheid te gaan lopen. Gelukkig worden we na pak hem beet dertig minuten en minstens zoveel muggebulten opgepikt door een pick-up truck die ons afzet in Een klein dorpje.
Daar aangekomen worden we hartelijk ontvangen door de dorpsbewoners, die op straat een biertje drinken. Dit schijnt overigens niet te mogen, maar aangezien de politie toch nooit in het dorpje komt, schijnt men zich hier niet veel van aan te trekken. Nadat ze ons hartelijk welkom heten, vragen de dorpsbewoners naar wie we op zoek zijn. Nadat we zeggen dat we voor Kelvin komen wijzen ze ons het huis waar hij woont. Hij woont hier in een huis dat 1
Kelvin biedt ons lunch aan die hij had gemaakt en nog over had. We maken een wandeling door het dorp waarbij we verschillende familieleden van Kelvin tegenkomen en halen een fles bier. Het winkeltje in het dorpje verkoopt dit niet, maar bij verschillende huizen wordt het wel verkocht. Bij het derde huis is het raak en kopen we een fles voor 7 belize dollar.
Kelvin is een erg vriendelijke, rustige jongen. Hij is erg open in gesprekken en vertelt over hoe homo's gediscrimineerd worden in de macho-cultuur die in Belize heerst. Sex is voor hen illegaal. Zelfs wanneer dit in je eigen slaapkamer gebeurt staat hier een maximum van tien jaar celstraf op. Ook vertelt Kelvin over het werk wat hij doet. Hij gaat langs bij hoeren om door voorlichting en empowerment de verspreiding van AIDS te voorkomen. In Belize schijnt dit nogal een probleem te zijn. Door de macho-cultuur zullen mannen zich nooit laten testen. Als ze al een SOA-test doen, sturen ze hun vrouw. Als die niks heeft, zullen zij ook wel niks hebben.
Het harm-reduction werk wat hij doet sluit mooi aan op het artikel over drugsbeleid voor het NRC. Helaas is er in de buurt geen computer of internetverbinding te bekennen. Dat zal dus even moeten wachten totdat we weer verder reizen.
Doordat het in het dorpje zo donker en rustig is, raken we al snel in het daar gebruikelijke ritme en gaan we redelijk vroeg naar bed.
Blijkbaar waren we ook nogal moe, want we worden de volgende ochtend niet vroeg wakker. Wel is er een uurtje tijdsverschil, waardoor we toch een wat langere dag hebben. We wandelen naar de quarry, een cenote: een soort ingestort tunnenstelsel waar water instaat, waardoor het een soort diep klein meertje is.
Als Kelvin weer terug van werk is gaan we even bij het riviertje zitten. Het is er erg mooi. Hier krijgen we een soort natural fish spa. Visjes eten stukjes dode huid van onze benen. Als iemand in een bootje langskomt en zegt dat er net een krokodil in de rivier gezien is halen we onze benen er maar weer uit.
We lopen naar het winkeltje om wat eten te kopen om te koken. Omdat mango's zo lekker en overal aanwezig zijn hier, besluiten we daarmee een gerecht te maken: kokosrijst met pinda's en zoetzure saus op basis van mango's, tomaten, ui en limoen. Dit bleek zo'n succes dat we het later nog vaak in verschillende varianten zouden maken. Kelvin had het nog nooit gegeten en vindt het ook superlekker. Hij maakt er vis bij zoals zijn moeder het ook kookt, met koriander en limoen en gevuld met ui en paprika.
Tijdens het koken komt zijn tante binnen, die ook gezellig mee-eet. Op een bepaalde manier toevallig, omdat we het net nog over culturele verschillen hadden. Dat Nederlanders genoeg voor zichzelf koken en verwachten dat je van tevoren belt als iemand langs komt, terwijl je in Belize gewoon binnen kunt vallen en er altijd wat extra is.
Kelvin's tante is erg aardig. Ze had gisteren een overval meegemaakt en was ergens anders blijven slapen. De manier waarop ze het vertelt zorgt er voor dat het toch een leuke sfeer oplevert. Ook beweegt ze enthousiast mee op de muziek die vanaf onze telefoon aanstaat. Het is erg grappig dat ze juist de eurodance en de happy hardcore zo leuk vindt. Ze zegt meerdere keren dat ze er zo energiek en vrolijk van wordt.
Nadat we beneden in de hangmat en in stoelen hedden gechilld, en, naast onszelf, ook de plaatselijke muggen een prettige tijd hebben bezorgd, gaan we, naar Belizeaans ritme, vrij vroeg slapen. We moeten namelijk om 5.30 al de bus naar Belize City hebben. Dit is namelijk de enige directe verbinding en op deze manier reizen zou ons veel tijd moeten besparen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
