Couchsurfen in Honduras
Door: Matthijs Pontier
Blijf op de hoogte en volg Matthijs
20 Juli 2013 | Honduras, San Pedro Sula
Omdat we zo vroeg naar bed zijn gegaan, staan we ook weer vroeg op en nemen een van de eerste busjes terug naar Rio Dulce. Vanaf daar willen we de bus van 9.30 naar San Pedro Sula in Honduras nemen. Het is maar goed dat we zo vroeg aankwamen, want geld pinnen om de bus te kunnen betalen blijkt lastiger gezegd dan gedaan. Geen enkele automaat accepteert onze Maestro pasjes, en voor mijn VISA kaart heb ik een pincode nodig die ik niet weet. Ook weigeren de banken een cash advance te geven met elk van de pasjes of Mexicaanse pesos te wisselen. Gelukkig vind ik uiteindelijk een bank die onze laatste 20 euro's wisselt. Hiermee hebben we net genoeg geld om de bus te kunnen betalen. Bij een internetcafe schrijven het nummer en adres van onze couchsurfhost in San Pedro Sula over.
In Honduras proberen we hem te bellen, maar hij neemt niet op. We besluiten vanaf het busstation een taxi naar zijn huis te nemen om te kijken of hij thuis is. Ze blijken met verschillende aan elkaar gebouwde huizen als familie bij elkaar te wonen en zijn moeder doet open.
Als David even later thuiskomt, blijkt dat er ook een Duitse couchsurfer is. We bieden aan te koken en maken weer de rijst met zoetzure saus, ongeveer zoals we die eerder ook gemaakt hadden. We hadden ook nog wat jungle-vruchten gekocht die we niet kenden. Volgens David zijn ze allemaal een beetje aardappel-achtig. Een moet je schillen en frituren en de andere twee doormidden snijden en koken.
David blijkt fotograaf te zijn en schijnt allerlei rijke mensen op hun bruiloft te fotograferen. Als we uitgegeten zijn laat David ons wat bars zien. Er is live muziek die zo hard staat dat je elkaar nauwelijks kan verstaan.
Als we weer wakker worden gaan we naar het antropologie museum. Onderweg worden we door verschillende mensen aangesproken die erg enthousiast lijken te zijn dat we Honduras bezoeken.
In het museum staan veel fluitjes, kopjes en andere dingen uit verschillende tijden en een aantal documenten die beschreven wat de Spaanse ontdekkingsreizigers destijds schreven over Honduras. Ook zij schenen flink last van muggen te hebben gehad.
Na het museum eten we een pupusa gevuld met bloemen bij het restaurantje naast het museum. Ook nemen we een soort limonade gemaakt van dezelfde bloemen. Ook hier worden we weer door verschillende mensen enthousiast aangesproken door locals.
Op een gegeven moment wordt ik door een bij gestoken die in mijn slipper was gevlogen. Als ik de angel eruit haal en over mijn muggenbulten krab, zegt een vrouw met lang wit haar dat ik dat niet moet doen omdat het dan erger wordt. Ze blijkt de eigenaresse van het museum te zijn. Ze vertelt nog wat interessante dingen over de collectie en Honduras.
We hadden thuis afgesproken om met David en de Duitser naar het coca cola sign te lopen. Dit staat net als de Hollywood letters op een berg langs de rand van de stad. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht over de stad. Als we weer beneden zijn eten we Baleadas bij de Baleadas Express.
David en de Duitse couchsurfer gaan naar een bruiloft waar David moet werken en zetten ons af bij het winkelcentrum om met andere couchsurfers te meeten. Zij gaan daar naar de film: een western met Johnny Depp als maffe Indiaan. Daarna gaan we, opnieuw, naar de Baleadas Express en naar een aantal barretjes met een groepje couchsurfers. Bij de eerste bar is er een erg goede live band die verschillende covers speelt. De laatste bar is erg bijzonder, met erg foute house en bubbling-achtige muziek. We krijgen er een soort prive-kamertje waar we zelf muziek mogen spelen.
David blijkt lange tijd onbereikbaar, maar heeft schijnbaar lang door moeten werken. Een paar aardige couchsurfers zijn zo aardig om ons weer bij hem thuis af te zetten wanneer hij om 3.00 weer thuis is en opneemt.
De volgende ochtend worden we vrij laat wakker. Isa heeft een beetje diarree dus we doen verder niet zo veel. Er komt nog een ander couchsurfer langs die het maar vreemd vindt dat David met de andere couchsurfer maar niet met ons naar bruiloften gaat en besluit uiteindelijk weer te vertrekken. Maar eerst drinkt hij nog een aantal biertjes met ons en bak ik gefrituurde junglevrucht voor hem. We koken nog wat extra junglevruchten met rijst en groente en gaan vroeg naar bed.
In Honduras proberen we hem te bellen, maar hij neemt niet op. We besluiten vanaf het busstation een taxi naar zijn huis te nemen om te kijken of hij thuis is. Ze blijken met verschillende aan elkaar gebouwde huizen als familie bij elkaar te wonen en zijn moeder doet open.
Als David even later thuiskomt, blijkt dat er ook een Duitse couchsurfer is. We bieden aan te koken en maken weer de rijst met zoetzure saus, ongeveer zoals we die eerder ook gemaakt hadden. We hadden ook nog wat jungle-vruchten gekocht die we niet kenden. Volgens David zijn ze allemaal een beetje aardappel-achtig. Een moet je schillen en frituren en de andere twee doormidden snijden en koken.
David blijkt fotograaf te zijn en schijnt allerlei rijke mensen op hun bruiloft te fotograferen. Als we uitgegeten zijn laat David ons wat bars zien. Er is live muziek die zo hard staat dat je elkaar nauwelijks kan verstaan.
Als we weer wakker worden gaan we naar het antropologie museum. Onderweg worden we door verschillende mensen aangesproken die erg enthousiast lijken te zijn dat we Honduras bezoeken.
In het museum staan veel fluitjes, kopjes en andere dingen uit verschillende tijden en een aantal documenten die beschreven wat de Spaanse ontdekkingsreizigers destijds schreven over Honduras. Ook zij schenen flink last van muggen te hebben gehad.
Na het museum eten we een pupusa gevuld met bloemen bij het restaurantje naast het museum. Ook nemen we een soort limonade gemaakt van dezelfde bloemen. Ook hier worden we weer door verschillende mensen enthousiast aangesproken door locals.
Op een gegeven moment wordt ik door een bij gestoken die in mijn slipper was gevlogen. Als ik de angel eruit haal en over mijn muggenbulten krab, zegt een vrouw met lang wit haar dat ik dat niet moet doen omdat het dan erger wordt. Ze blijkt de eigenaresse van het museum te zijn. Ze vertelt nog wat interessante dingen over de collectie en Honduras.
We hadden thuis afgesproken om met David en de Duitser naar het coca cola sign te lopen. Dit staat net als de Hollywood letters op een berg langs de rand van de stad. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht over de stad. Als we weer beneden zijn eten we Baleadas bij de Baleadas Express.
David en de Duitse couchsurfer gaan naar een bruiloft waar David moet werken en zetten ons af bij het winkelcentrum om met andere couchsurfers te meeten. Zij gaan daar naar de film: een western met Johnny Depp als maffe Indiaan. Daarna gaan we, opnieuw, naar de Baleadas Express en naar een aantal barretjes met een groepje couchsurfers. Bij de eerste bar is er een erg goede live band die verschillende covers speelt. De laatste bar is erg bijzonder, met erg foute house en bubbling-achtige muziek. We krijgen er een soort prive-kamertje waar we zelf muziek mogen spelen.
David blijkt lange tijd onbereikbaar, maar heeft schijnbaar lang door moeten werken. Een paar aardige couchsurfers zijn zo aardig om ons weer bij hem thuis af te zetten wanneer hij om 3.00 weer thuis is en opneemt.
De volgende ochtend worden we vrij laat wakker. Isa heeft een beetje diarree dus we doen verder niet zo veel. Er komt nog een ander couchsurfer langs die het maar vreemd vindt dat David met de andere couchsurfer maar niet met ons naar bruiloften gaat en besluit uiteindelijk weer te vertrekken. Maar eerst drinkt hij nog een aantal biertjes met ons en bak ik gefrituurde junglevrucht voor hem. We koken nog wat extra junglevruchten met rijst en groente en gaan vroeg naar bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
