Een schokkende gebeurtenis in Trinidad

De volgende ochtend worden we wakker en gaan we naar Trinidad. Isa en ik wilden eigenlijk met de rest afspreken bij de waterval, maar dat blijkt voor ons qua vervoer niet echt meer haalbaar. We stellen het dus uit tot later.
Trinidad is een superschattig, maar ook erg toeristisch stadje. de wegen zijn bijna overal van keitjes gemaakt. We bezoeken een museumpje in een oude school. Je zou de toren in kunnen klimmen, maar hoger dan twee verdiepingen mag je niet, omdat de trap te gevaarlijk zou zijn. We lopen nog wat rond door het mooie stadje en zien dat buiten het toeristische centrum ook 'normaal' Cubaans leven te bespeuren valt. Als we weer terug lopen, zien we ergens flessen rum uitgestald staan en besluiten een fles te kopen. Het blijkt een casa met restaurant te zijn en ze spreken ons aan over de opties om te eten. Het is er behoorlijk goedkoop en er staan lekkere dingen op de kaart, dus we besluiten voor te stellen aan den groep om er te gaan eten. Eerst nemen we nog een kopje thee voor 20 cent en de mannen krijgen er gratis een glaasje rum bij.
Om 16.00 hebben we met de groep afgesproken bij de plaza Mayor. Een mannetje met een gat in zijn sandalen probeert honingsigaren te slijten. Bram en anderen blijken tijdens hun taxirit in een lada bijna verongelukt te zijn: een wiel brak af en de wagen kon nog net in bedwang gehouden worden.
De groep gaat met ons mee naar het restaurantje. Daar wachten we. En wachten we. En lopen we even naar de bakker, maar die blijkt pas over een paar uur weer brood te hebben. En wachten we nog wat meer. Het gebrek aan mankracht in de keuken probeert men te verbloemen door mensen de keuken te laten zien, of grapjes te maken over achter cubaanse vrouwen aangaan en onse nederlandse vrouwen regelen voor de kok. Hier wordt de bereidingtijd alleen natuurlijk niet korter door. De cocktails die ondertussen vooraf besteld zijn komen bij sommigen hard aan. Met name de canchancharras hakken erin. Dit zijn een soort sterke cocktails uit een bakje met rum en honing. Voordat we klaar zijn met eten zijn we een uurtje of drie verder, maar het is allemaal wel lekker. Ik eet een konijnenboutje en anderen geit, varken, koe, vis of ei.
Na het eten gaan we nog even naar casa de musica: een trap met een plateau waar een band speelt en mensen salsa dansen. Ook Margo en Jasper geven een showtje weg. Ik ben zelf nogal moe en ga dus vroeg slapen.

We lopen naar de bakker om brood voor ons ontbijt te halen. We willen eigenlijk ook eitjes halen, maar deze blijken overal waar we het proberen alleen met voedselopname verkrijgbaar te zijn. Na een ontbijt met brood met avocado en mango brengen dik en Margriet ons met de auto naar de politie om aangifte te doen van de diefstal. Net zoals Jelle eerder had ondervonden blijkt ook nu dat men hierbij in Cuba niet over een nacht ijs gaat. We worden bijna een uur lang aan een kritisch kruisverhoor onderworpen, voordat we te horen krijgen dat ze onze aangifte opnemen. Er wordt een verklaring opgesteld die ik twee keer onderteken. Vervolgens wachten we nog een half uurtje totdat deze verklaring omgezet is in een proces verbaal en er met een matrixprinter een briefje voor de verzekering wordt uitgeprint.
Dik en Margriet hebben ondertussen door de buitenwijk rondgelopen waar het politiebureau staat. Het is een typische wijk met Sovjet-flats en gemeenschappelijke plekjes met groen. We lunchen met een typisch Cubaans brood-pizzatje en een broodje met kaas en guavejam en rijden naar het strand waar de rest al heen was gegaan.
Het is een mooi strand en omdat ik gehoord heb dat er 40 meter de zee in mooi koraal te zien moet zijn ga ik met de snorkelset van Margo de zee in. Behalve koraal in verschillende kleuren en vormen zie ik veel soorten aquariumvisjes. Ik zie zelfs een rog op de bodem liggen.
Omdat er donkere wolken komen gaan we maar het water uit. De parkeerbeheerder van het strandje verzekert ons dat het onweer in de bergen blijft, maar even later gaat het toch flink regenen. We schuilen bij het strandtentje en een aantal mensen bestellen een hamburger en een rum-koning. Het onweer komt steeds dichterbij en wordt steeds heftiger. Ik begin een onheilspellend gevoel te krijgen, maar de mensen van het strandtentje bakken ondertussen rustig door. Op een gegeven moment zegt Bram dat het nu wel voorbij lijkt te trekken maar enkele seconden later gebeurt het: de bliksem slaat in. Ik hoor geen knal, maar alleen maar geknetter en zie de bliksem vanuit de grond door iedereen heen gaan. Ik krijg een krachtige elektrische schok die in mijn benen begint en het heftigst voelt in mijn linkerarm. Ik schreeuw en spring aan de kant. Ik zie sommige mensen omvallen. Dik, Margriet en Bram gaan onder een strandparasolletje staan omdat dit veiliger is en ik ga achter ze aan. Sommige mensen gaan op stoelen staan. In het strandtentje staat namelijk een paar centimeter water. Een man springt de zee in. Dit lijkt ons nogal gevaarlijk, maar gelukkig trekt het onweer verder en slaat de bliksem nog een keer bij ons in.
Als de regen minder wordt, beginnen we pas echt te beseffen wat we net hebben meegemaakt. De stemming van mensen varieert van geschrokken en stil tot opgelucht en hyperactief. Mensen beginnen aan elkaar te vertellen hoe ze dit moment ervaren hebben. We blijken niet dezelfde taal te hoeven spreke om elkaar te begrijpen in deze situatie. De man die in zee sprong blijkt dit gedaan te hebben vanwege brandwonden die hij had opgelopen tijdens de inslag. Sommige mensen hebben nog steeds pijn door de schok.
Het lijkt een wonder dat iedereen het heeft overleeft. We vermoeden dat de bliksem door de metalen palen van het strandtentje grotendeels om ons heen de grond in is geleid, maar via de natte grond ons toch gedeeltelijk geraakt heeft. Niemand blijkt de knal gehoord te hebben. Sommige mensen hebben een krachtige schok gevoeld te hebben en anderen bijna niks. Mensen hebben de bliksem door elkaar heen zien gegaan en de vonken er vanaf zien vliegen.
Er worden drankjes besteld en sigaretten opgestoken. De eerder bestelde hamburgers worden geserveerd. Iedereen is druk met elkaar aan het praten en twee Cubaans uitziende meisjes blijken eigenlijk Duits te zijn. Het toeval wil dat ze uit Freiburg blijken te komen. Ze geven een aantal van ons een lift terug naar Trinidad. Wij rijden zelf met dik en Margriet mee terug.
We spreken af over een uurtje een restaurantje te zoeken met zijn allen. In de tussentijd gaan Isa en ik op jacht naar een busreis naar de waterval en goede bergschoenen voor Isa. We willen namelijk de hoogste berg van Cuba beklimmen: de pico torquino. Na wat rondvragen vinden we in een winkel waar je met cubaanse pesos betaalt zwarte hoge schoenen met een goed profiel voor 180 locale peso's. We zien ook nog lang broeken en overhemden, maar deze kunnen alleen met bonnen gekocht worden. De enige bus naar de waterval blijkt al om 6.00 s ochtends te gaan en niet per se erg goedkoop te zijn. We besluiten dus maar de volgende ochtend een taxi te regelen.
We gaan op zoek naar een restaurantje. In het historische centrum blijkt alles nogal duur, en ik besluit even daarbuiten Cubanen om een goedkoop plekje te vragen. We worden naar een eethuisje gewezen dat er leuk maar nogal klein uitziet. Een ietwat hyperactieve man geeft echter aan dat we er best met 15 mensen kunnen zitten en na geschuif met tafels en stoelen blijkt het inderdaad precies te passen. Voor 4 cuc pp krijgen we een menu met crackertjes met een interessant pastasmeerseltje vooraf, een maaltijd, een salade en een sapje.
Na het eten drinken we nog een drankje bij een van onze casa's. We gaan daarna weer naar casa de musica waar we deze avond een cucje entree moeten betalen. We kijken naar de onnavolgbare salsapasjes van de locals en gaan redelijk op tijd slapen.