Wandelen naar de waterval en dansen in de grot
Door: Matthijs Pontier
Blijf op de hoogte en volg Matthijs
13 Augustus 2013 | Cuba, Topes de Collantes
Margo, Isa en ik regelen voor 24 cuc een taxi die ons naar de waterval heen en weer brengt. We worden bij een flat afgezet vanaf waar we naar de waterval kunnen lopen. De weg gaat veel op en neer, dus het is een mooie generale repetitie voor Isa's nieuwe schoenen. We lopen langs een dorpje en komen uit bij een riviertje. Hier lijk je niet makkelijk langs te kunnen lopen zonder natte voeten te krijgen, maar als we even teruglopen om in het dorpje de weg te vragen, blijkt dit toch de juiste route te zijn. Het blijkt eigenlijk ook wel te lukken om via een paar stenen over te steken en met droge voeten bereiken we de overkant. Na een mooi stukje wandelen komen we bij een huisje aan waar de ingang van het park begint. Op een mooi bord staat dat we 9 cuc entree te moeten betalen. Hier hadden we niet echt op gerekend, maar gelukkig hebben we toch genoeg geld bij ons.
Na een mooi stukje wandelen met een paar mooie uitzichtpunten bereiken we de waterval 'la grande verde'. Het is erg mooi bij de grootste waterval van Cuba. Door de met groen begroeide bergen zien we de witte waterstromen naar beneden storten. Als we in het water springen blijkt dit wat kouder dan waar we inmiddels aan gewend zijn, zeker als de zon even achter een wolk verdwijnt. Als we uitgezwommen zijn eten we een mango. Het mannetje van de ingang is ondertussen ook naar de waterval toegelopen, samen met een aantal andere toeristen uit Duitsland.
Bij de weg terug blijken we het klimmen niet te zijn verleerd. Nauwelijks langzamer dan naar beneden racen we terug naar boven. Bij de ingang van het park krijgen we een toegift in de vorm van een grot. In het midden is deze nogal donker en glad en glij ik uit bij een stukje waar ik moet bukken om mijn hoofd niet te stoten. Gelukkig lopen we ook weer langs het riviertje terug zodat ik mijn been kan wassen.
Tijdens de terugweg met de taxi maken we een korte stop bij een uitkijkpunt. Het is erg helder en we hebben een fantastisch uitzicht tot tientallen kilometers verderop.
Als we weer in het stadje aankomen doen we inkopen voor de grote bergwandeling en willen we buskaartjes kopen. Die blijken echter uitverkocht voor de komende dagen. De taxichauffeurs lijken dit ook te weten, want in tegenstelling tot eerdere ritjes blijken deze nu een stuk duurder dan kaartjes voor de bus. Met een hoop moeite vinden we een rit van 40 cuc pp naar Bayamo, onder de voorwaarde datde chauffeur kan uitslapen en ons de volgende ochtend pas om 9.00 hoeft op te halen.
We eten die avond in de casa van Hendrik, een Nederlandse interim manager die na de dood van zijn vrouw een pittige Cubaanse tegen het omvangrijke lijf is gelopen en daarom heeft besloten in Bayamo een casa particular te beginnen. Hendrik en zijn harem lijvige donkere vrouwen bereiden een waar feestmaal voor ons. Vooraf krijgen we broodjes met boter, waarbij we zelf ook nog wat olijfolie en zout toevoegen die op tafel staan. Daarna krijgen we een heerlijke soep, gemaakt van kalebas en kaas. Als hoofdgerecht krijgen we varkenslap, okra's of vis, met daarnaast een salade. De vis is een beetje droog en vreemd met stukjes vet. Sommigen vinden het naar kip smaken. De rest is allemaal wel erg lekker. Tijdens de maaltijd begint het te regenen, dus gaan we met zijn allen in de keuken zitten. Achteraf krijgen we nog een toetje en een kopje koffie.
We beginnen vragen te stellen aan Hendrik, die hij uitgebreid beantwoordt met een wijntje in zijn hand. Hij vertelt over de lamlendigheid en de inefficiëntie. Cubanen moeten volgens Hendrik leren werken. Nu doen ze dat bij veel baantjes maar een half uurtje per dag en zijn ze de rest van de tijd aan het koffieleuten. Veel Cubanen hebben volgens hem geleerd hun handje op te houden en zijn daardoor lamlendig geworden. Dat mensen veel met elkaar delen en voor elkaar zorgen zit ook in de cubaanse mentaliteit, maar is volgens Hendrik geen gevolg van het systeem. Hij vindt Cubanen verder totaal geen communisten, maar mensen met een uitstekende handelsgeest. De economie van Cuba bestaat volgens Hendrik grotendeels uit spullen die uit staatshotels worden gejat en doorverkocht. Zo komt Hendrik bijvoorbeeld ook aan zijn wijn. Ook voor de veranderingen bestonden al veel illegale handeltjes, die collectief verborgen gehouden werden voor de autoriteiten, maar door de recente wijzigingen in het economische systeem is de handel op zich legaal geworden en zijn mensen dit openlijk gaan doen en er belasting over gaan betalen. Veel nieuw opgezette handeltjes zijn failliet gegaan door een gebrek aan startkapitaal en er is daarom een kredietlijn opgezet. Hendrik probeert cubanen te ondersteunen door ze over management te leren en zij boeken over dit onderwerp uit te lenen. Hij onderkent dat er enkele grotere veranderingen plaatsvinden, maar vindt och dat het al met al maar wat traag gaat, omdat de decennia lang aangeleerde mentaliteit van Cubanen niet zomaar verandert. Iedereen kan in zijn basisbehoeftes voorzien en het leven draait hier verder vooral om gezellig met elkaar ouwehoeren en feesten. Persoonlijk vind ik het de vraag of dit zo problematisch is als mensen zich hier prettig bij voelen, maar tegelijkertijd snap ik dat het een obstakel kan zijn voor de Cubanen die zich belemmerd voelen, zeker nu ze zich langzaam maar aan steeds bewuster beginnen te worden van de wereld buiten Cuba.
Als we vragen of Hendrik niet bang is voor de comités als hij zo openlijk kritiek levert op het huidige systeem, zegt hij dat ze hem waarschijnlijk wel niet zullen pakken, maar vraagt hij wel aan wie we de beelden gaan laten zien en geeft hij aan er wel degelijk problemen mee te kunnen krijgen als dit naar buiten komt. Ook geeft hij nog eens aan dat hij wel bewondering heeft voor Fidel, die zonder veel kennis over het aanpassen van organIsaties toch volgens het boekje grote wijzigingen in management van het land heeft kunnen voeren.
Na dit interessante gesprek nemen we afscheid en gaan we met een aantal mensen naar de casa van Jelle om daar wat te drinken. We spreken om 23.00 af bij casa de musica met een groepje om vanuit daar naar een club in een grot te gaan. Terwijl we op elkaar wachten komen we het Israëlische stelletje tegen dat Isa en ik eerder op e vulkaan pacaya tegengekomen zijn. Kort na deze toevallig ontmoeting vertrekken we naar de grot-club. We moeten naar de rand van het stadje lopen. We mogen voor 3 cuc naar binnen, en kunnen ons bonnetje inruilen voor een gratis drankje. Het is in het begin nogal rustig en tam, maar er komt steeds meer beweging in op de salsa muziek. Rond 00.30 wordt er een showtje opgevoerd met dansers en mensen die gekke vruchten pellen met hun mond. Na deze show wordt westerse muziek opgezet en wordt er ook flink gedanst. Het wordt een dolle boel. Naarmate de avond vordert wordt er steeds meer speeksel uitgewisseld en sommige mensen besluiten voor deze nacht eens een andere slaapplek uit te proberen.
Na een mooi stukje wandelen met een paar mooie uitzichtpunten bereiken we de waterval 'la grande verde'. Het is erg mooi bij de grootste waterval van Cuba. Door de met groen begroeide bergen zien we de witte waterstromen naar beneden storten. Als we in het water springen blijkt dit wat kouder dan waar we inmiddels aan gewend zijn, zeker als de zon even achter een wolk verdwijnt. Als we uitgezwommen zijn eten we een mango. Het mannetje van de ingang is ondertussen ook naar de waterval toegelopen, samen met een aantal andere toeristen uit Duitsland.
Bij de weg terug blijken we het klimmen niet te zijn verleerd. Nauwelijks langzamer dan naar beneden racen we terug naar boven. Bij de ingang van het park krijgen we een toegift in de vorm van een grot. In het midden is deze nogal donker en glad en glij ik uit bij een stukje waar ik moet bukken om mijn hoofd niet te stoten. Gelukkig lopen we ook weer langs het riviertje terug zodat ik mijn been kan wassen.
Tijdens de terugweg met de taxi maken we een korte stop bij een uitkijkpunt. Het is erg helder en we hebben een fantastisch uitzicht tot tientallen kilometers verderop.
Als we weer in het stadje aankomen doen we inkopen voor de grote bergwandeling en willen we buskaartjes kopen. Die blijken echter uitverkocht voor de komende dagen. De taxichauffeurs lijken dit ook te weten, want in tegenstelling tot eerdere ritjes blijken deze nu een stuk duurder dan kaartjes voor de bus. Met een hoop moeite vinden we een rit van 40 cuc pp naar Bayamo, onder de voorwaarde datde chauffeur kan uitslapen en ons de volgende ochtend pas om 9.00 hoeft op te halen.
We eten die avond in de casa van Hendrik, een Nederlandse interim manager die na de dood van zijn vrouw een pittige Cubaanse tegen het omvangrijke lijf is gelopen en daarom heeft besloten in Bayamo een casa particular te beginnen. Hendrik en zijn harem lijvige donkere vrouwen bereiden een waar feestmaal voor ons. Vooraf krijgen we broodjes met boter, waarbij we zelf ook nog wat olijfolie en zout toevoegen die op tafel staan. Daarna krijgen we een heerlijke soep, gemaakt van kalebas en kaas. Als hoofdgerecht krijgen we varkenslap, okra's of vis, met daarnaast een salade. De vis is een beetje droog en vreemd met stukjes vet. Sommigen vinden het naar kip smaken. De rest is allemaal wel erg lekker. Tijdens de maaltijd begint het te regenen, dus gaan we met zijn allen in de keuken zitten. Achteraf krijgen we nog een toetje en een kopje koffie.
We beginnen vragen te stellen aan Hendrik, die hij uitgebreid beantwoordt met een wijntje in zijn hand. Hij vertelt over de lamlendigheid en de inefficiëntie. Cubanen moeten volgens Hendrik leren werken. Nu doen ze dat bij veel baantjes maar een half uurtje per dag en zijn ze de rest van de tijd aan het koffieleuten. Veel Cubanen hebben volgens hem geleerd hun handje op te houden en zijn daardoor lamlendig geworden. Dat mensen veel met elkaar delen en voor elkaar zorgen zit ook in de cubaanse mentaliteit, maar is volgens Hendrik geen gevolg van het systeem. Hij vindt Cubanen verder totaal geen communisten, maar mensen met een uitstekende handelsgeest. De economie van Cuba bestaat volgens Hendrik grotendeels uit spullen die uit staatshotels worden gejat en doorverkocht. Zo komt Hendrik bijvoorbeeld ook aan zijn wijn. Ook voor de veranderingen bestonden al veel illegale handeltjes, die collectief verborgen gehouden werden voor de autoriteiten, maar door de recente wijzigingen in het economische systeem is de handel op zich legaal geworden en zijn mensen dit openlijk gaan doen en er belasting over gaan betalen. Veel nieuw opgezette handeltjes zijn failliet gegaan door een gebrek aan startkapitaal en er is daarom een kredietlijn opgezet. Hendrik probeert cubanen te ondersteunen door ze over management te leren en zij boeken over dit onderwerp uit te lenen. Hij onderkent dat er enkele grotere veranderingen plaatsvinden, maar vindt och dat het al met al maar wat traag gaat, omdat de decennia lang aangeleerde mentaliteit van Cubanen niet zomaar verandert. Iedereen kan in zijn basisbehoeftes voorzien en het leven draait hier verder vooral om gezellig met elkaar ouwehoeren en feesten. Persoonlijk vind ik het de vraag of dit zo problematisch is als mensen zich hier prettig bij voelen, maar tegelijkertijd snap ik dat het een obstakel kan zijn voor de Cubanen die zich belemmerd voelen, zeker nu ze zich langzaam maar aan steeds bewuster beginnen te worden van de wereld buiten Cuba.
Als we vragen of Hendrik niet bang is voor de comités als hij zo openlijk kritiek levert op het huidige systeem, zegt hij dat ze hem waarschijnlijk wel niet zullen pakken, maar vraagt hij wel aan wie we de beelden gaan laten zien en geeft hij aan er wel degelijk problemen mee te kunnen krijgen als dit naar buiten komt. Ook geeft hij nog eens aan dat hij wel bewondering heeft voor Fidel, die zonder veel kennis over het aanpassen van organIsaties toch volgens het boekje grote wijzigingen in management van het land heeft kunnen voeren.
Na dit interessante gesprek nemen we afscheid en gaan we met een aantal mensen naar de casa van Jelle om daar wat te drinken. We spreken om 23.00 af bij casa de musica met een groepje om vanuit daar naar een club in een grot te gaan. Terwijl we op elkaar wachten komen we het Israëlische stelletje tegen dat Isa en ik eerder op e vulkaan pacaya tegengekomen zijn. Kort na deze toevallig ontmoeting vertrekken we naar de grot-club. We moeten naar de rand van het stadje lopen. We mogen voor 3 cuc naar binnen, en kunnen ons bonnetje inruilen voor een gratis drankje. Het is in het begin nogal rustig en tam, maar er komt steeds meer beweging in op de salsa muziek. Rond 00.30 wordt er een showtje opgevoerd met dansers en mensen die gekke vruchten pellen met hun mond. Na deze show wordt westerse muziek opgezet en wordt er ook flink gedanst. Het wordt een dolle boel. Naarmate de avond vordert wordt er steeds meer speeksel uitgewisseld en sommige mensen besluiten voor deze nacht eens een andere slaapplek uit te proberen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
