Vinales: Strand en Stalegtieten.. en Paarden

We vragen om een casa met een vierpersoonskamer en voor onze chauffeur is het geen probleem om dit te vinden. Na onderhandelen krijgen we de kamer voor 20 cuc. Het is een mooie casa en het uitzicht is er fantastisch. We kijken uit op een formatie van bergen in de vorm van hooibergen.
De zoon van de moeder met wie we dit geregeld hebben, Daniël, komt even later langs en begint nogal druk een uitgebreid verhaal op te hangen. We zouden deze kamer alleen voor deze lage prijs mogen hebben als we er ook ontbijt en avondeten halen. Ook wil hij ons een tour met zijn taxi langs een prehistorische muurchildering, een druipsteengrot en een strand aanbieden voor 50 cuc.
We vinden het niet zo netjes dat hij ons het ontbijt en avondeten op deze manier wil aansmeren, maar uiteindelijk zakt hij zo met zijn prijs dat we het aanbod accepteren, als ook blijkt dat het stadje sowieso vrij toeristisch en duur is. Even later zegt de jongen zich vergist te hebben met een berekening en stijgt de prijs weer wat. Ik vind dit opnieuw niet zo netjes en eis dat hij de prijs als gebaar een klein beetje richting de oude prijs beweegt. Uiteindelijk gebeurt dit ook en betalen we 12,5 cuc pp voor ontbijt en avondeten. Ook zeggen we het tourtje met de taxi wel te willen doen.
Over het lekkere eten wat ze zouden bereiden blijkt geen woord gelogen. We bestellen witvis, tonijn, en kreeft op twee verschillende manieren bereid. Alles is erg lekker gemarineerd. Met name de witvis en de kreeft in Cubaanse saus zijn erg lekker.

Ook het ontbijt is prima. De porties fruit zijn bescheiden, maar de tortilla is wel erg lekker. Als we het op hebben beginnen we met de tour. Mirjam voelt zich niet zo heel erg lekker, maar gaat toch mee.
De prehistorische muurchildering blijkt een beetje een raar ding voor toeristen. Het is een soort grote muurschildering over de prehistorie die in de jaren '60 direct na de revolutie op een rotswand is geschilderd. We moeten 3 cuc pp betalen om naar binnen te mogen, terwijl je het afzichtelijke ding ook gewoon van de weg kunt zien. Even denk ik nog dat je de berg op naar boven kunt klimmen, maar dit blijkt niet zo te zijn. Ach ja, we hebben in ieder geval gelachen.
Bij de druipsteengrot van santo Tomas lijken we een uur te moeten wachten, omdat onze chauffeur Daniël, die vandaag opvallend rustiger is, zijn vriend niet tegenkomt. Als we een stukje gaan wandelen, blijkt hij zijn vriend alsnog gevonden te hebben. We krijgen een heuse privetour, want Daniels vriend Humberto werkt die dag eigenlijk niet, maar alleen nu voor ons. Rond de ingang van de grot worden we daarom gemaand stil te zijn, zodat men niet merkt dat we illegaal rondgetourd worden. Humberto heeft een hoofdlampje te weinig, maar lost dit op door steeds Miriams handje vast te houden. Nogal gehaast geeft hij een tour door de bizar mooie druipsteengrot. Het zit er vol met stalegtieten, stalegmieten en formaties die zich horizontaal of in een soort gebogen vlak gevormd hebben. De grot is erg groot en heeft verschillende niveaus en kleuren. Wit door kalk, zwart door kool en oranje/rood door ijzer. We kunnen in de grot muziek maken door op bepaalde stukken steen te slaan. Als afsluiter van de tour breekt Humberto voor ons, heel fout, een stalegtiet af als souvenir. Op de weg terug zorgt hij dat Mirjam niet de nodige ondersteuning ontbreekt bij het omhoog klauteren.
Na 8 cuc voor de tour te hebben betaald en we weer stil hebben gedaan op de weg terug buiten de grot, rijdt Daniël met ons naar het strand van cayos junitas. Niet lang nadat we 5 cuc entree hebben betaald en zijn gaan liggen, komen we Simon, Arnoud, Tibor en Emma tegen. We besluiten wat verderop een plekje op het strand te zoeken. Onderweg wordt het strand steeds rustiger en mooier. We zien veel krabbetjes, die zich al dan niet in schelpjes verscholen hebben. Tibor vindt een gigantische schelp op het strand. Isa en ik maken nog een wandeling door de bomen aan de kust in een moerasachtige omgeving, waar je op sommige plekken duizenden krabjes met een schaar kunt vinden.
Als we weer terugkomen is met name Arnoud zich kostelijk aan het vermaken. Niet iedereen stelt zijn muzikale talenten evenzeer op prijs, maar dat lijkt hem weinig te kunnen deren. Ondertussen zoeken mirjam en Isa schelpjes om kettinkjes van te kunnen maken.
Als de taxichauffeur van het andere groepje zijn nieuwe vriendin heeft achtergelaten, rijden beide groepjes terug naar vinales. Bij het avondeten bestel ik deze keer kip. De drie dames eten nog een keer de witvis.
S avonds spreken Isa en ik met Arnoud en Simon af bij casa de cultura. Er wordt muziek gespeeld en een twaalfjarig jongetje zit er biertjes bij te drinken. Arnoud heeft het vrij snel gehad en gaat er vandoor. Nadat we nog even met Simon gepraat hebben gaan we terug naar onze casa om te slapen.

Als we weer wakker worden blijkt iedereen van ons groepje een beetje ziekjes te zijn. Zal het aan de vis liggen? We doen vandaag niet zoveel, al wandel ik nog wel een stukje rond door de vallei tussen de bergen, al merk ik dat ik niet al te veel energie heb.
s avonds eten we samen met de andere groep bij onze casa. Ik neem de kreeft in Cubaanse saus. Isa interviewt Daniël na het eten voor haar studie. Daniël wil niet opgenomen worden, maar wil als hij niet opgenomen wordt wel openhartig vragen beantwoorden. Hij stelt dat de economie van Cuba niet goed is en dat dit onder andere komt door de gelijkheid in lonen. Afgaande op het voorbeelden die hij noemt, lijkt het hem er vooral om te gaan dat hoogopgeleide mensen beroepen gaan uitvoeren Een vriend van hem is een afgestudeerd in de IT
en erg intelligent, maar verkoopt nu fruit op straat, omdat dat beter verdient. Zelf heeft hij gestudeerd om leraar te worden, maar werkt hij in de casa, omdat je als leraar maar 20 cuc per maand verdient. Ook is Daniël kritisch over het gebrek aan persoonlijke vrijheid. Hij kan daardoor niet voor de camera geïnterviewd worden omdat hij bang is dat het filmpje kwijtraakt. Ook zijn er maar vijf tv zenders en is er geen internet, behalve voor buitenlanders.
Toch zou Daniël niet graag ergens anders willen wonen. In Cuba is het op veel fronten beter geregeld dan andere landen. In Guatemala, waar een vriend van Daniël net is geweest, heb je bijvoorbeeld veel meer criminaliteit en loopt iedereen met wapens over straat. In Cuba is er weinig criminaliteit, goede scholing, een goed sociaal vangnet, en goede gezondheidszorg. Niet voor niets stuurde Cuba bijvoorbeeld ook zoveel dokters naar landen Haïti als ontwikkelingshulp. Wel is Daniël bang dat de beste dokters naar het buitenland vertrekken, omdat daar meer te verdienen valt. Nu worden er bijvoorbeeld dokters naar Venezuela gestuurd in ruil voor olie. Hij hoopt dat de regering dit op kan lossen, en toch de goede zorg, educatie, sociaal beleid en lage criminaliteit behouden kunnen blijven.
Na het interview gaat het andere groepje nog wat cocktails drinken en wij gaan allemaal vroeg, en nog steeds een beetje ziek, naar bed.

De volgende ochtend voelt iedereen zich eigenlijk wel beter, en besluiten we alsnog met zijn allen te gaan paardrijden. We bsluiten direct zaken te doen met de mensen die de paarden hebben en krijgen met zijn vieren elk een paard voor 2 uur voor 30 cuc. Tineke en Isa krijgen een semi-automatic. Tineke's paard is nogal lui, net als de mijne. Mirjam heeft al ervaring en krijgt een paard dat halverwege de rit ineens op hol slaat en in volle galop naar een huis rent en daar een noordstop maakt. Ze kan nog net op het paard blijven zitten. Onze gids wisselt maar met haar van paard.
In draf en in galop doet het best pijn aan mijn kont en bij mijn ballen. Ik zal de gehele rest van de reis ook nog schaafplekken bij mijn stuitje hebben. Anderen hebben ook schaafplekken, maar dan meer op hun benen. Als we uitgereden zijn drinken we nog een Coco loco. Vanaf het cafeetje lopen we terug naar het dorpje omdat dat vlakbij en dus makkelijker is, en neemt onze gids de paarden mee naar huis. Op de terugweg komen we nog een fitnessparkje tegen, zoals deze ook in China te vinden zijn.