Het mysterie van het verdwenen tasje - En duiken!

Niet veel later komen we aan in playa giron, waar de CIA in 1961 een invasie van Cuba organiseerde die jammerlijk faalde. We worden hartelijk ontvangen bij de casa die Irene ons heeft aangeraden, en doorverwezen naar een andere casa. Bij de kennissen van Irene blijkt tegen de verwachting in een internetverbinding te zijn. Isa is niet helemaal tevreden over haar opdracht en zet nog wat puntje op de i. De anderhalf uur dat ze daar zit kosten 15 cuc, ongeveer een lokaal maandsalaris. Ik loop ondertussen wat door het dorpje en leef me uit in het lokale fitnessparkje. Een aantal kindjes leggen me behulpzaam uit hoe elk toestel werkt.
We eten die avond bij een tentje waar veel locals zitten. We betalen 5 cuc voor een maaltijd. Dit is waarschijnlijk veel te veel, aangezien Cubanen er ook eten en er gewoonlijk met peso's wordt betaald. Toch gunnen we ze het wel, omdat ze verder erg aardig zijn. Ze verkopen geen limon refresco, maar die mogen we ergens anders kopen en daar mixen met de rum die we daar kopen. Ook brengen ze ons suiker, takjes munt, ijsblokjes en limoen zodat het een soort geïmproviseerde mojito wordt. Omdat in dommige ijsblokjes vliegjes zitten opgesloten, wisselen Isa en ik van glas. We spelen nog wat shithead en gaan vroeg slapen.

Als we rond 8.40 opstaan wordt er vrijwel direct op ons raam getikt. We hadden afgesproken om 9.00 te gaan duiken en blijkbaar heeft men haast.
Er wordt verbaasd gereageerd op het feit dat we ontbijt voor onszelf hebben geregeld voordat we naar de duikspot bij 'punto perdiz' vertrekken. Isa is een beetje zenuwachtig omdat ze voor de eerste keer duikt, maar we krijgen gelukkig een Engels sprekende instructeur. Er duiken vier Duitse toeristen mee, die een duikbrevet willen halen.
Als blijkt dat wij nog geen duikbrevet willen hebben, mogen we eerst even gaan snorkelen, zodat vóór we gaan duiken eerst nog een goede uitleg gegeven kan worden. Tijdens het snorkelen zien we alhoewel mooi het hier is. Er is hier veel meer koraal dan waar we eerder in Mexico en Cuba gesnorkeld hebben, en de formaties zijn ook veel complexer en kleurrijker. Het is en ware regenboog onderwater met kleuren van oranje tot groen tot paars tot felgeel.
Als we gaan duiken krijgen we een goede uitleg en vindt Isa het eigenlijk best meevallen. Eerst houdt de instructeur Isa's handje nog vast, maar na een stuk of 20 checks dat we ons beiden comfortabel voelen onder water laat hij ons rustig los zwemmen. Wel zwemt hij steeds met ons mee en wijst hij ons op bijzondere dingen. Een grote krab die zich verschuilt in een grot, bijzondere vissen met veel uitsteeksels, een bijzonder langwerpige vorm, of een oog op hun rug getekend om roofdieren af te leiden. Ook laat hij ons verschillende vormen koraal voelen, die flubberig aanvoelen. Ook zijn er verschillende diertjes die ineenkrimpen als je met je hand in de buurt komt. Verder komen we een zeespin tegen, die Isa aan me overgeeft voordat onze instructeur hem netjes terugstopt in het koraal.
Als we terugzijn lunchen we met broodjes ei, worst en kaas voor 1-2 peso per stuk bij het plekje waar we gisteren gegeten hebben. We proberen buskaartjes te kopen, maar krijgen te horen dat we gewoon op de aangewezen tijd bij het hotel moeten wachten op de bus.
Als we terugkomen komen we erachter dat Isa haar tasje gisteren heeft laten staan waar we gegeten hebben. Er zit onder andere mijn telefoon met haar simkaart, een portemonneetje met wat klein geld en een notitieboekje met aantekeningen voor haar studie in.
Bij het restaurantje wordt gezegd dat ze het niet gezien hebben en er ook na ons nog gasten zijn geweest. Bij onze casa zeggen we dat we naar de politie willen en wordt de lokale agent gebeld. We moeten even wachten en ondertussen gaat Isa de Engelssprekende casa eigenaren van het dorp interviewen voor haar studie.
Ongeveer anderhalf uur later, vlak voordat Isa terugkomt, komt de agent aan. Het is een aardige man en in mijn beste Spaans probeer ik uit te leggen wat er gebeurd is. Na een vriendelijk maar weer vrij lang verhoor gaat hij naar de plek waar we gegeten hebben en krijgt hetzelfde te horen als wij. Na nog wat vragen krijgen we te horen dat hij morgen terug zal komen met een verklaring voor de verzekering.
We gaan wat eten bij een van de echte restaurantjes in de stad. Als we vragen of er een goedkopere kaart is dalen de hoge prijzen een beetje. Het kost nu 8 cuc voor vis en 4 cuc voor vlees. Krokodil en schildpad blijken helaas niet aanwezig. Isa bestelt zanderige kreeft en ik bestel een taai varkenslapje. Ik bestel een biertje, waarvan ik later ongevraagd een tweede krijg, en Isa bestelt blikjes fris die ze aanvult met rum die we zelf meegebracht hebben, aangezien er geen cocktails geserveerd worden.
Na afloop gaan we nog eens langs bij het plekje waar ons tasje is gejat om te vragen of het inmiddels al is gevonden. Ik maak ze duidelijk dat het ook wel erg vreemd is dat het na 22.00 s avonds verdwenen is terwijl er vier man personeel aan het tafeltje direct naast ons zaten en er verder vrijwel geen gasten meer aanwezig waren. Het oude vrouwtje is duidelijk niet blij, klaagt dat de politie hetzelfde heeft gezegd en blijft volhouden dat ze niets gezien heeft. Morgen is de rest van het personeel dat de bewuste avond werkte er weer en er wordt ons aangeraden om dan terug te komen.
Als we s avonds in bed liggen wordt er ons raam geklopt. Het mannetje van onze casa staat voor de deur met het tasje. Het beetje geld wat in het portemonneetje zat zit er niet meer in, maar de belangrijkste spullen, en zelfs de pleerol, zitten nog in het tasje. Opgelucht vallen we in slaap.

We ontbijten met mango en broodjes kaas en huren fietsen bij onze casa voor 5 cuc. We krijgen een mountainbike met een superdun zadel dat niet omhoog gezet kan worden en een kinderfietsje die vaststaat in de lichtste serie versnellingen. De buurman moet geroepen worden om het zadel daarvan zo hoog mogelijk te zetten, zodat het voor Isa een beetje een redelijke hoogte wordt.
Omdat we verwachten dat het lang zal duren om fatsoenlijke fietsen te vinden gaan we hiermee op pad. Het blijkt een zware tocht te worden naar playa larga, met de volledige dag in de volle zon, hete asfaltwegen zonder schaduw. Binnen enkele kilometers slaat de zadelpijn. Isa's fietsje zit misschien iets comfortabeler, maar ze komt er in de lichte versnelling nauwelijks op vooruit. Wanneer we niet stoppen halen we een snelheid van zo'n 15km per uur.
Na een tocht van 35km komen we rond 12.30 aan in playa larga aan. We proberen er een plek te vinden waar ze krokodil serveren. Ondanks (of dankzij?) de hulp van een local die op zoek is naar cucs en op de stang van mijn fiets meegaat, kunnen we geen plek vinden die het nu serveert. De casa van Julio en ivette met de grote garnaal voor de deur blijkt ook onvindbaar.
We besluiten dan maar bij een peso-restaurantje te eten. We krijgen rijst met varken, een gebakken plak ham, broodjes met ei en omelet, tomaten, rauwe plantano en gefrituurde cassave voor minder dan een cuc per persoon.
We merken dat we beginnen te verbranden en smeren de factor 50 op die Simon voor ons heeft achter gelaten. We stoppen nog even bij een verzameling tentjes aan de zee. Isa koopt weet na onderhandelen een rieten hoedje voor één cuc te bemachtigen. We drinken er voor 5 peso's een piña colada malteada waar we voor 5 peso's een shot wodka in laten gieten.
Na een paar kilometer merk ik dat met name mijn onderarmen en bovenbenen nog erger beginnen te verbranden en ik smeer me nogmaals in met een nog dikkere laag? De hitte is op dit moment, om 14.30, niet meer te houden. We zetten een muziekje aan op mijn teruggevonden telefoon om de moed erin te houden.
Precies halverwege de rit is er een grot: de cueva de los peces. We besluiten er te stoppen en vinden er Cubanen, Russen en een stel Nederlanders die voor een restaurant in een soort natuurlijk zwembad zwemmen en snorkelen. Na even navragen blijkt dat de grot 70 meter diep (of lang?) onder water is en naar de zee loopt. Je kunt door de grot duiken, maar hiervoor hebben we geen tijd. Na een korte duik smeren we ons weer in met een dikke laag factor 50 en stappen we op de fiets. Isa en ik proberen van fiets te wisselen, maar ondanks dat de hoogte van de mountainbike voor haar precies goed is, vindt ze het doordat je steeds voorover gebukt moet zitten erg oncomfortabel en wisselen we weer terug. Ik fiets het grootste gedeelte van de rit staand. Met name vanwege de zadelpijn, maar ook omdat ik op deze manier mijn verbrande bovenbenen enigszins uit die zon kan houden.
Na nog een korte zwemstop om afscheid te nemen van de paradijselijke zwemplekjes tussen de rotsen in de oceaan komen we uitgeput en verbrand bij onze casa. Daar krijgen we te horen dat de prijs voor de kamer 25 is in plaats van de door Irene doorgegeven 15 cuc. Ook willen ze ineens 5 cuc per fiets hebben in plaats van de 2 fietsen samen (of wat daarvoor door moest gaan). We vinden dit onacceptabel, en nadat we gelijk krijgen in dat de fietsen samen 5 cuc kosten en niet per stuk, besluiten we te settelen voor 50 cuc. Een stuk dichter in de buurt van de gevraagde 56 cuc dan de 36 cuc die we zouden moeten betalen. Toch zijn ze nog niet blij, maar de politie waarmee door hen gedreigd was wordt niet meer gebeld.
We lopen naar het hotel playa giron, dat eigenlijk een bungalowpark is, en wachten op de viazul bus. Ik merk dat in de lobby de supercup wedstrijd van Barcelona tegen atletico de Madrid uitgezonden wordt en kijk met enkele locals naar de spannende wedstrijd. Isa blijft op het bankje te zitten zodat we de bus niet missen. Ze besluit erbij te gaan liggen in de veronderstelling dat de bus direct langsrijdt. Dit blijkt niet zo te zijn, waardoor dit niet de meest effectieve manier blijkt om in de bus te geraken. Wanner ik even van de wedstrijd omkijk, zie ik dat de bus op het parkeerterrein staat, een ruime 50 meter van waar Isa ligt. Ik begin te rennen, maar de bus begint al te rijden. Anderen zwaaien nog en ik zet op mijn crocs voor zover mogelijk een sprinter in, maar de bus stopt niet meer. Het hotel belt nog met viazul dat we achtergelaten zijn door de bus, maar dit mag niet baten. We proberen een taxi te regelen, maar dit lukt via een nummer van het hotel niet voor minder dan 80. Als we het zelf proberen blijkt 70 cuc de absolute minimumprijs. Dit vinden we wat teveel van het goede.
Pablo, een aardige man met een casa vlakbij de plek waar we een betaalde lift proberen te krijgen, biedt ons een casa aan voor 20 cuc inclusief ontbijt voor ons beiden. Ook heeft hij diner met garnalen voor ons voor 5 cuc. Dit vinden we erg redelijke prijzen, en als hij ook nog eens zegt dat we volgende dag rond 12.00 ook de viazul bus kunnen pakken zijn we helemaal overtuigd.
Het eten dat Pablo maakt is snel klaar en ook erg lekker. De garnalen zijn lekker gekruid, en we krijgen zoveel van de altijd aanwezige rijst en bonensoep als we willen. De maaltijd wordt compleet gemaakt met tomaten, komkommer avocado, mango en ananas. Last but not least staat er naast peper, zout, olie en azijn ook Mexicaanse groene chilli saus op tafel.
Nadat we nog even uitgebuikt hebben in hangmat en de onvermijdelijke schommelstoelen, vallen we uitgeput in slaap. De overmaat aan aftersun die we opsmeren voorkomt niet dat het een prikkelende nacht wordt.