Een terugreis die een dagje langer duurt dan we zo

We hebben al om 18.00 een taxi besteld, maar onze vlucht die om 20.45 vertrekt blijken we hier toch niet mee te kunnen halen.. We staan nog voor achten bij de incheckbalie, maar mogen toch niet meer naar binnen. Alle andere vluchten van die avond blijken ook vol of zelfs overboekt te zitten. We moeten dus op het vliegveld blijven slapen.
Voordat we gaan slapen winnen we nog informatie bij Aeroflot in wat we nu moeten doen. Omdat alleen economy+ (of klasse q ofzo) nog maar beschikbaar zou zijn, kost dit niet 100 maar 600 cuc. Of we moeten wachten tot 7 september om terug te vliegen.. Dit laatste is niet mogelijk vanwege verplichtingen in Nederland en omdat ons visum niet zolang geldig is, dus er zit niks anders op dan morgen deze dure vlucht terug te nemen.
Omdat we een reisverzekering hebben en we buiten onze schuld om de vlucht gemist hebben, raadt hij ons aan contact op te nemen met onze verzekeringen om te regelen dat we ongeboekt worden.
We proberen tevergeefs onze verzekeringen te bereiken om de omboeking te regelen. Bellen is überhaupt erg lastig. Een officiële faciliteit om internationaal op het vliegveld te kunnen bellen is momenteel niet aanwezig wegens restauratie werkzaamheden. En op internet hoeven we natuurlijk al helemaal niet te rekenen. We kunnen alleen met de buitenwereld communiceren door beltegoed voor Cubanen te kopen, waarna we met hun telefoon mogen bellen. Wanneer we dit doen blijkt ook het rookverbod op het vliegveld s nachts niet te gelden omdat er toch alleen maar personeel aanwezig is. Typisch Cuba..
Na de mislukte pogingen om onze verzekeringen en familieleden te bereiken, eten we paninis met vlees en kaas en besluiten we maar wat cocktails te maken en wat te kaarten op het vliegveld en daarna ons kampje op te slaan op dezelfde rustige plek als we dat op de heenweg hadden gedaan.

Met oordoppen in en een blinddoek om lukt het gelukkig om goed te slapen. Als we wakker worden frissen we ons op bij de wc's met natte washandjes die we nog meehadden voor dit soort momenten. We proberen opnieuw onze familie te bellen met de telefoons van anderen. We bedenken dat het handiger is als zij de verzekering voor ons bellen, aangezien het voor ons een klein fortuin kost en antwoordapparaten bedienen via een mobiele telefoon nogal lastig gaat, of eigenlijk meestal gewoon helemaal niet werkt.
Na een paar keer proberen en een lunch met crackertjes met Mangojam die we nog mee hadden genomen, lukt het ons om via mijn broertje Margriet te pakken te krijgen. Aangezien het zondagavond is neemt de ene verzekering niet op. De andere zegt dat we vooruit moeten betalen en daarna moeten declareren.
We besluiten kaartjes te aan komen, direct om 16.00 als het kantoor open is. Ik blijk de 1200 cuc alleen met Cubaanse cash te kunnen betalen. Met de 610 euro die ik nog had kom ik net over de helft. De rest moet ik dus met mijn credit card opnemen.
Als ik bij de plek kom waar ik geld op kan nemen met mijn credit card, blijkt hier echter geen verbinding met vIsa te zijn. Door een aantal keer lang wachten is het inmiddels al 18.00 en de tijd begint dus te dringen. We vragen bij aeroflot wat we moeten doen, en ae zeggen dat we alleen ee volgende dag naar de ambassade kunnen. We vrezen dus dat we nog een nacht op het vliegveld moeten blijven.
Ten einde raad proberen we andere reizigers naar Moskou te vragen of we geld kunnen lenen. We kunnen het in. Moskou immers direct terugbetalen aangezien we daar kunnen pinnen. Ook kunnen we gegevens tonen en iPads en dergelijke als onderpand geven om anderen ervan te verzekeren dat we niet zonder te betalen verdwijnen.
Het blijkt, heel begrijpelijk natuurlijk, erg lastig om dit voor elkaar te krijgen. Ondertussen probeer ik af en toe op verschillende punten of er al een connectie met vIsa is. Op het nippertje slagen beide opties tegelijk. Terwijl ik met mijn credit card genoeg geld heb opgenomen om de rest met het wisselen van euro's af te kunnen maken, komt Isa blij op me afgelopen met een superieur Duitse vrouw die ook genoeg cuc voor ons gepind heeft.
We zijn superblij met de ongelofelijk lieve actie van deze vrouw. Wat fijn dat er nog mensen zijn die dit voor elkaar willen doen en elkaar dit vertrouwen willen scHendriken. Omdat het ons allebei tegelijk gelukt is, zitten we nu juist alleen weer met teveel cash. Omdat onze Duitse redster in nood aangeeft het liever op haar rekening gestort te krijgen, wisselen we gegevens uit en spreken we af dat ze ons mailt met haar rekening gegevens.
Onwijs opgelucht loop ik het Aeroflot kantoortje binnen en betaal ik de 1200 cuc. Na de check-in kopen we van de laatste cucs die we overhebben een bak ijs en stappen we het vliegtuig in.

In het vliegtuig kijken we een paar leuke filmpjes: the great gatsby, the guilt trip, the hangover III en the campaign. Ik slaap nog een uurtje en Isa een aantal uurtjes langer.
Als we op Moskou aankomen maken we gretig gebruik van het internet dat daar gratis beschikbaar is. Ik wissel facebook gegevens uit met onze Duitse heldin en Isa komt een studiegenoot tegen.
Op de vlucht naar Moskou blijkt de 500 cuc die we pp extra hebben betaald ons verder helaas geen betere plaatsen opgeleverd heeft. Ach ja, we zijn al lang bij dat we naar huis kunnen na de lange tijd die we op vliegvelden en in vliegtuigen doorgebracht hadden.