13-07 – 16-07: Trishula

Op het vliegveld aangekomen pinnen we geld en als we ons omdraaien zien we Dimitri en zijn vrouw Angela direct al staan. Hun Engels is wat beperkt en we zijn, ondanks dat we besloten hebben geen afscheidsfeestje voor onze vlucht te houden, toch wat moe. Communiceren kost ons dus enige moeite, maar uiteindelijk gaat het natuurlijk allem omaal best. Dimitri en Angela blijken super aardige mensen. Dimitri werkt in de IT en Angela is arts.
Veel Moskovieten verruilen in het weekend de stad voor hun dacha, een huisje op het platteland, en er staat de hele nacht een flinke file. Na pak m beet een uurtje vallen we in slaap, en uiteindelijk worden we pas om 7:30 wakker als we er bijna zijn. Het festival is echt in the middle of nowhere en blijkt nog lastig te vinden. We ruilen een pak koekjes met onze nieuwe vrienden en krijgen een banaan aangeboden.
Eenmaal aangekomen blijkt het nogal koud buiten. Gelukkig heb ik een vest mee. De natuur is prachtig in de mist. Na wat rondzoeken vinden we de vrienden van Dimitri en Angela, die een kamp hebben gemaakt. Na een rondje festival en het zoeken naar een tipi-tent om in te slapen, besluiten we dat we het allemaal wel zullen zien en na een korte kennismaking in ieder geval maar eens beginnen met een dutje om wakker aan het festival te beginnen.
De mensen uit het kamp blijken erg aardig en willen van alles met ons delen. Wij delen wat meegenomen dingen uit Nederland zoals koekjes, drop, broodjes pindakaas en fruit mee, wat ook gewaardeerd lijkt te worden.
Het festival is overdag wat rustig, maar 's nachts barst het feest los. Er zijn 3 podiums met muziek, waarvan een een (erg leuke) chill-out is, waar ook best gedanst kan worden. Daarnaast zijn er workshops, een kinderspeelplek, en veel gezelligheid in kampjes tussen de tentjes.
We lijken de enige niet-Moskovieten te zijn en iedereen is erg verbaasd als we geen Russisch kunnen. Dat we uit Amsterdam komen roept enthousiaste reacties op. Iedereen is erg open en vriendelijk.
Terwijl ik op Isa wacht die naar de WC gaat raak ik in gesprek met een vrolijke jongen met dreads. Ook hij blijkt in de IT te werken, zoals eigenlijk driekwart van de jonge mensen die we op het festival, maar ook later op onze reis in Rusland zullen spreken. Hij begint een interessant gesprekken over vrijheid en in hoeverre dat afhankelijk is van autoriteiten.
In dit gesprek laat hij weten dat het festival geen vergunning heeft, maar dat een groep die samenwerkt met de KGB er geld aan verdient en ´KGB-agenten het terrein bewaken, waardoor geen normale agent het zal wagen het festival te stoppen.
Zondagmiddag vertrokken we weer richting Moskou.