In hogere sferen op Emei Shan en Leshan
Blijf op de hoogte en volg Matthijs
20 Augustus 2012 | China, Shanghai
20-08 Emei Shan
We staan de volgende ochtend vroeg op om naar Emei Shan te gaan, een heilige boeddhistische bergformatie. Ook dit blijkt wat lastiger te bereiken dan gehoopt. Eerst blijven we te lang in de bus zitten en moeten we weer een paar haltes terug. Dan moeten we van Emei busstation nog naar Buaguo, een dorpje aan de voet van de bergen. We zien iemand aan een tafeltje zitten met een kaart van de bergen die een rit hierheen lijkt te verkopen. Dit blijkt 30 yuan te kosten. Nadat ik probeer duidelijk te maken dat ik 2 kaartjes wil, krijg ik uiteindelijk een rit voor 20 yuan. Als ze me ergens heen willen laten lopen zeg ik dat ik eerst Isa nog op moet halen. Als ik haar gevonden heb geef ik nog eens 20 yuan voor haar kaartje. We blijken echter niet een bus in te stappen, maar een personenauto. Waarschijnlijk was de prijs dus voor de rit met de auto, die ik eerst per ongeluk had afgedongen naar 20 yuan, en daarna per ongeluk had opgedongen naar 40 yuan.
Als we in het dorpje aankomen moeten we nog een bus nemen die ons naar Wannian brengt, het gedeelte van de bergen waar we willen beginnen met wandelen. Dit busritje van een half uurtje kost ook 40 yuan, maar dan wel per persoon. Er zijn twee afscheurstrips waarvan er een wordt afgescheurd, wat de suggestie wekt dat dit wel voor de heen- en terugweg is. Onderweg blijkt er een botsing tussen twee auto's te zijn geweest waardoor alles stil staat. Gelukkig is dit vlakbij waar we wilden zijn, dus we lopen de rest.
Ondertussen is het al zo'n 16:00, dus we verwachten de top van de berg (ruim 3000 meter) vandaag niet meer te bereiken. De tocht omhoog is heel erg mooi. Als we mensen tegenkomen worden we vaak vriendelijk begroet en soms wordt er gebaard dat we sterk zijn. Onderweg omhoog krijg ik wel last van winderigheid en niet omdat het zo hard waait. Dit gaat gepaard gaat met buikkrampen die vervelend maar verder goed te doen zijn. Ik vermoed dat het aan het vlees van het BBQ-restaurantje van gisteren ligt. Dit heb ik namelijk wel gegeten, maar Isa niet en zij heeft nergens last van.
Ongeveer om het uur zien we een tempel waar we kunnen slapen. Om 19:00 zien we een tempel waar we kunnen slapen, maar omdat het nog zeker een uur duurt voordat het donker begint te worden besluiten we door te lopen om te kijken of we vandaag nog wat verder omhoog kunnen raken. Dit blijkt een goede keus. Niet veel verder vinden we een leuk kloostertje met een aardige Tibetaans uitziende vrouw. We krijgen een kamer met een prachtig uitzicht vanaf de berg voor 80 yuan. Ook kookt ze voor 45 yuan voor ons beiden een lekkere maaltijd, met rijst, paprika met aubergine en ei met tomaat.
21-08 De piek van Emei Shan en de reis naar Leshan
We hebben de wekker iets voor 6:00 gezet om de zonsopgang te kunnen bekijken vanaf de berg. Om 6:00 is het nog behoorlijk donker. Het is erg mooi om het langzaam licht te zien worden en de lucht te zien verkleuren. Om 6:30 is de 'echte' zonsopgang. Hierna ontbijten we weer met ongeveer dezelfde maaltijd als gisteren, maar omdat we de vorige dag, hongerig na vier uur klimmen, ons eten helemaal op hadden gegeten, krijgen we nu meer dan we ooit op kunnen krijgen. Sowieso is mijn eetlust wat minder.
Even later loos ik mijn eerste biologische pindakaas. De rest van de dag gaat dat een beetje zo door elk half uur a uur. Ik voel me wel wat zwakjes, maar ben wel in staat om verder te lopen.
Rond 10:30 komen we bij de plek aan waar de kabelbaan naar de top gaat. Terwijl we het vorige gedeelte van de tocht na vrijwel niemand zagen, op een paar aapjes en mensen die soms onvoorstelbaar zware pakken bakstenen enz. droegen, is het hier ineens erg druk en toeristisch. Er zijn daarom ook erg veel makaken die het voedsel van toeristen uit hun handen graaien. Iedereen kan daar wel om lachen en er worden een hoop foto's gemaakt. Wel kun je alleen nauwelijks verder lopen als je dat wilt.
Vanaf de plek waar je de kabelbaan kunt pakken is het gelukkig weer wat rustiger. We lopen in een uurtje of twee naar de echte top waar een gigantisch gouden boeddha beeld staat. Ook heb je er uitzicht over de bergen in de omgeving en het stadje wat aan de voet van de berg ligt. We lunchen met een grote aardappel die we deze keer in zout kunnen dippen, een eitje en wat eten wat we nog mee hadden voor onderweg.
Nadat we weer naar beneden zijn gelopen willen we weer de bus terug pakken. Ons kaartje blijkt toch geen retourtje en we moeten een nieuw kaartje van 40 yuan per persoon kopen. Als we de bus naar Emei bus station terug willen pakken, blijken we de meisjes die ons hielpen ons niet goed te hebben verstaan en zitten we in de bus naar het stadscentrum van Emei. Vanaf hier pakken we dus weer een bus naar Emei busstation. Als we daar aankomen is het eigenlijk net te laat om onze backpacks, die we daar hadden achter gelaten, weer op te halen, maar gelukkig kan er nog iemand voor ons de deur open doen om deze weer op te halen. Er gaan geen bussen meer naar Leshan, maar iemand met een auto wil ons wel brengen voor 15 yuan per persoon. Wel gaat hij eerst net zo lang voor andere passagiers zoeken totdat we uiteindelijk met zijn zessen in de auto zitten.
In Leshan aangekomen willen we alvast tickets boeken voor de terugreis. Hiervoor hebben we alleen niet genoeg geld meer op zak. De pinautomaten van de zes(!) dichtstbijzijnde banken blijken ook niet te werken met mijn pasje, ondanks het Meastro logo wat ernaast geplakt staat. Ondertussen gaat het busstation dicht en heeft iemand alvast kaartjes voor ons geprint. Gelukkig mag Isa op het station blijven wachten en kan ik na elke mislukte poging om werkende pinautomaten te vinden even terug naar het busstation lopen om gebruik te maken van de stinkende hurk-wc's. De mensen die ons helpen besluiten dat we dan maar de politie moeten bellen om het probleem op te lossen.
Als de nogal jonge politie-agenten aankomen zeggen ze dat er in heel Leshan geen pinautomaat is voor mijn pasje. Wel willen ze de euro's die ik nog heb wisselen. Ze weten zelf de koers niet, dus ik kan zelf aangeven wat de wisselkoers is. Vervolgens willen ze ons naar een slaapplaats brengen. We geven aan dat we naar een goedkoop youth hostel willen. Er wordt wat gebeld en ze willen onze paspoorten zien. Ze weten ons niet echt duidelijk te maken waarvoor, dus we willen ze wel laten zien maar niet afgeven. We worden uiteindelijk naar een hotel gebracht waar een kamer 120 yuan per nacht is. Na wat heen-en-weer gepraat het vertaal-gedeelte van badoo (de Chinese google) lijkt dit de enige optie te zijn. Goedkopere hostels en hotels schijnen geen buitenlanders te mogen inschrijven omdat de Chinese regering onze veiligheid dan niet kan garanderen en de agenten kunnen natuurlijk niet aan hun baas rapporteren dat ze ons daar afgezet hebben. We weten wel een korting te bedingen en kunnen uiteindelijk voor 100 yuan in een nogal luxe hotelkamer slapen. Er liggen tandenborstels en kammetjes enz. die we kunnen gebruiken. Isa's kammetjes gaan aan de lopende band stuk, dus dat is mooi meegenomen. Omdat het inmiddels na 22:00 en alle restaurantjes in de buurt al wel dicht zijn, halen we een kip-porridge en een garnalen-porridge bij een winkeltje die we in het hotel zelf met warm water kunnen klaarmaken en we gaan lekker slapen.
22-08 Grand Buddha en reis naar Chongqing
Wel zetten we weer vroeg de wekker om nog de Grand Buddha te kunnen bezoeken en geld te kunnen regelen voordat we de bus naar Chongqing pakken. De reis naar de Grand Buddha, het grootste boeddha beeld ter wereld sinds het voormalig grootste buddha beeld in Afghanistan door de Taliban is opgeblazen, verloopt voor de verandering vrij soepel. Het boeddha beeld is gigantisch groot. De nagels zijn 2 meter lang, de oorlellen 7 meter en het totale beeld is 71 meter hoog. Het beeld en het tempelcomplex eromheen lijken verrassend authentiek. Waar in China vrijwel alles van enige historische waarde weggebulldozerd en/of nagebouwd wordt, ziet dit er allemaal nog behoorlijk in oorspronkelijke staat uit. Er is zelfs een hoop begroeiing op het beeld en het tempelcomplex die niet weggehaald wordt. Wat wel nieuw is, is de invalidentoilet, naar Japans robot-model, waar ik een aantal keer dankbaar gebruik van maak.
Omdat we nog niet fatsoenlijk ontbeten hebben laten we ons nadat we uitgekeken zijn een restaurantje inloodsen, waar we redelijk betaalbaar rijst en omelet met er tomaat bestellen. Voor 1 yuan extra kunnen we een geseald kommetje krijgen voor als we de hygiene van het restaurant niet vertrouwen. Ondanks mijn biologische pindakaas zijn we ook weer niet zo wantrouwig ten opzichte van de hygiene in China, het is de hele voorgaande reis uiteindelijk ook allemaal zonder al te veel problemen verlopen, dus dit vinden we toch een beetje overdreven.
Op de weg terug vinden we al snel een Bank of China bank die open is. De pin-automaat is out-of-service, maar als we de bank inlopen om geld op te nemen blijkt dit binnen een oogwenk opgelost en kan ik wonder-boven-wonder nog pinnen ook, terwijl ik gisteren ook al meerdere bank of China automaten geprobeerd had.
We lopen nog een rondje over een marktje en halen onze tassen op bij het hotel. Na wat verwarring over naar welk busstation we nou moeten gaan komen we uiteindelijk ruim op tijd op het juiste busstation aan. We halen nog een bakje tofu in pittige saus, wat gevulde pasteitjes van rijstdeeg en twee eenden-eieren en een verzameling rijstsoepjes uit de supermarkt als proviand voor tijdens de busreis, waarvan we er uiteindelijk maar een opeten omdat we onderweg stoppen voor een eet-pauze.
We staan de volgende ochtend vroeg op om naar Emei Shan te gaan, een heilige boeddhistische bergformatie. Ook dit blijkt wat lastiger te bereiken dan gehoopt. Eerst blijven we te lang in de bus zitten en moeten we weer een paar haltes terug. Dan moeten we van Emei busstation nog naar Buaguo, een dorpje aan de voet van de bergen. We zien iemand aan een tafeltje zitten met een kaart van de bergen die een rit hierheen lijkt te verkopen. Dit blijkt 30 yuan te kosten. Nadat ik probeer duidelijk te maken dat ik 2 kaartjes wil, krijg ik uiteindelijk een rit voor 20 yuan. Als ze me ergens heen willen laten lopen zeg ik dat ik eerst Isa nog op moet halen. Als ik haar gevonden heb geef ik nog eens 20 yuan voor haar kaartje. We blijken echter niet een bus in te stappen, maar een personenauto. Waarschijnlijk was de prijs dus voor de rit met de auto, die ik eerst per ongeluk had afgedongen naar 20 yuan, en daarna per ongeluk had opgedongen naar 40 yuan.
Als we in het dorpje aankomen moeten we nog een bus nemen die ons naar Wannian brengt, het gedeelte van de bergen waar we willen beginnen met wandelen. Dit busritje van een half uurtje kost ook 40 yuan, maar dan wel per persoon. Er zijn twee afscheurstrips waarvan er een wordt afgescheurd, wat de suggestie wekt dat dit wel voor de heen- en terugweg is. Onderweg blijkt er een botsing tussen twee auto's te zijn geweest waardoor alles stil staat. Gelukkig is dit vlakbij waar we wilden zijn, dus we lopen de rest.
Ondertussen is het al zo'n 16:00, dus we verwachten de top van de berg (ruim 3000 meter) vandaag niet meer te bereiken. De tocht omhoog is heel erg mooi. Als we mensen tegenkomen worden we vaak vriendelijk begroet en soms wordt er gebaard dat we sterk zijn. Onderweg omhoog krijg ik wel last van winderigheid en niet omdat het zo hard waait. Dit gaat gepaard gaat met buikkrampen die vervelend maar verder goed te doen zijn. Ik vermoed dat het aan het vlees van het BBQ-restaurantje van gisteren ligt. Dit heb ik namelijk wel gegeten, maar Isa niet en zij heeft nergens last van.
Ongeveer om het uur zien we een tempel waar we kunnen slapen. Om 19:00 zien we een tempel waar we kunnen slapen, maar omdat het nog zeker een uur duurt voordat het donker begint te worden besluiten we door te lopen om te kijken of we vandaag nog wat verder omhoog kunnen raken. Dit blijkt een goede keus. Niet veel verder vinden we een leuk kloostertje met een aardige Tibetaans uitziende vrouw. We krijgen een kamer met een prachtig uitzicht vanaf de berg voor 80 yuan. Ook kookt ze voor 45 yuan voor ons beiden een lekkere maaltijd, met rijst, paprika met aubergine en ei met tomaat.
21-08 De piek van Emei Shan en de reis naar Leshan
We hebben de wekker iets voor 6:00 gezet om de zonsopgang te kunnen bekijken vanaf de berg. Om 6:00 is het nog behoorlijk donker. Het is erg mooi om het langzaam licht te zien worden en de lucht te zien verkleuren. Om 6:30 is de 'echte' zonsopgang. Hierna ontbijten we weer met ongeveer dezelfde maaltijd als gisteren, maar omdat we de vorige dag, hongerig na vier uur klimmen, ons eten helemaal op hadden gegeten, krijgen we nu meer dan we ooit op kunnen krijgen. Sowieso is mijn eetlust wat minder.
Even later loos ik mijn eerste biologische pindakaas. De rest van de dag gaat dat een beetje zo door elk half uur a uur. Ik voel me wel wat zwakjes, maar ben wel in staat om verder te lopen.
Rond 10:30 komen we bij de plek aan waar de kabelbaan naar de top gaat. Terwijl we het vorige gedeelte van de tocht na vrijwel niemand zagen, op een paar aapjes en mensen die soms onvoorstelbaar zware pakken bakstenen enz. droegen, is het hier ineens erg druk en toeristisch. Er zijn daarom ook erg veel makaken die het voedsel van toeristen uit hun handen graaien. Iedereen kan daar wel om lachen en er worden een hoop foto's gemaakt. Wel kun je alleen nauwelijks verder lopen als je dat wilt.
Vanaf de plek waar je de kabelbaan kunt pakken is het gelukkig weer wat rustiger. We lopen in een uurtje of twee naar de echte top waar een gigantisch gouden boeddha beeld staat. Ook heb je er uitzicht over de bergen in de omgeving en het stadje wat aan de voet van de berg ligt. We lunchen met een grote aardappel die we deze keer in zout kunnen dippen, een eitje en wat eten wat we nog mee hadden voor onderweg.
Nadat we weer naar beneden zijn gelopen willen we weer de bus terug pakken. Ons kaartje blijkt toch geen retourtje en we moeten een nieuw kaartje van 40 yuan per persoon kopen. Als we de bus naar Emei bus station terug willen pakken, blijken we de meisjes die ons hielpen ons niet goed te hebben verstaan en zitten we in de bus naar het stadscentrum van Emei. Vanaf hier pakken we dus weer een bus naar Emei busstation. Als we daar aankomen is het eigenlijk net te laat om onze backpacks, die we daar hadden achter gelaten, weer op te halen, maar gelukkig kan er nog iemand voor ons de deur open doen om deze weer op te halen. Er gaan geen bussen meer naar Leshan, maar iemand met een auto wil ons wel brengen voor 15 yuan per persoon. Wel gaat hij eerst net zo lang voor andere passagiers zoeken totdat we uiteindelijk met zijn zessen in de auto zitten.
In Leshan aangekomen willen we alvast tickets boeken voor de terugreis. Hiervoor hebben we alleen niet genoeg geld meer op zak. De pinautomaten van de zes(!) dichtstbijzijnde banken blijken ook niet te werken met mijn pasje, ondanks het Meastro logo wat ernaast geplakt staat. Ondertussen gaat het busstation dicht en heeft iemand alvast kaartjes voor ons geprint. Gelukkig mag Isa op het station blijven wachten en kan ik na elke mislukte poging om werkende pinautomaten te vinden even terug naar het busstation lopen om gebruik te maken van de stinkende hurk-wc's. De mensen die ons helpen besluiten dat we dan maar de politie moeten bellen om het probleem op te lossen.
Als de nogal jonge politie-agenten aankomen zeggen ze dat er in heel Leshan geen pinautomaat is voor mijn pasje. Wel willen ze de euro's die ik nog heb wisselen. Ze weten zelf de koers niet, dus ik kan zelf aangeven wat de wisselkoers is. Vervolgens willen ze ons naar een slaapplaats brengen. We geven aan dat we naar een goedkoop youth hostel willen. Er wordt wat gebeld en ze willen onze paspoorten zien. Ze weten ons niet echt duidelijk te maken waarvoor, dus we willen ze wel laten zien maar niet afgeven. We worden uiteindelijk naar een hotel gebracht waar een kamer 120 yuan per nacht is. Na wat heen-en-weer gepraat het vertaal-gedeelte van badoo (de Chinese google) lijkt dit de enige optie te zijn. Goedkopere hostels en hotels schijnen geen buitenlanders te mogen inschrijven omdat de Chinese regering onze veiligheid dan niet kan garanderen en de agenten kunnen natuurlijk niet aan hun baas rapporteren dat ze ons daar afgezet hebben. We weten wel een korting te bedingen en kunnen uiteindelijk voor 100 yuan in een nogal luxe hotelkamer slapen. Er liggen tandenborstels en kammetjes enz. die we kunnen gebruiken. Isa's kammetjes gaan aan de lopende band stuk, dus dat is mooi meegenomen. Omdat het inmiddels na 22:00 en alle restaurantjes in de buurt al wel dicht zijn, halen we een kip-porridge en een garnalen-porridge bij een winkeltje die we in het hotel zelf met warm water kunnen klaarmaken en we gaan lekker slapen.
22-08 Grand Buddha en reis naar Chongqing
Wel zetten we weer vroeg de wekker om nog de Grand Buddha te kunnen bezoeken en geld te kunnen regelen voordat we de bus naar Chongqing pakken. De reis naar de Grand Buddha, het grootste boeddha beeld ter wereld sinds het voormalig grootste buddha beeld in Afghanistan door de Taliban is opgeblazen, verloopt voor de verandering vrij soepel. Het boeddha beeld is gigantisch groot. De nagels zijn 2 meter lang, de oorlellen 7 meter en het totale beeld is 71 meter hoog. Het beeld en het tempelcomplex eromheen lijken verrassend authentiek. Waar in China vrijwel alles van enige historische waarde weggebulldozerd en/of nagebouwd wordt, ziet dit er allemaal nog behoorlijk in oorspronkelijke staat uit. Er is zelfs een hoop begroeiing op het beeld en het tempelcomplex die niet weggehaald wordt. Wat wel nieuw is, is de invalidentoilet, naar Japans robot-model, waar ik een aantal keer dankbaar gebruik van maak.
Omdat we nog niet fatsoenlijk ontbeten hebben laten we ons nadat we uitgekeken zijn een restaurantje inloodsen, waar we redelijk betaalbaar rijst en omelet met er tomaat bestellen. Voor 1 yuan extra kunnen we een geseald kommetje krijgen voor als we de hygiene van het restaurant niet vertrouwen. Ondanks mijn biologische pindakaas zijn we ook weer niet zo wantrouwig ten opzichte van de hygiene in China, het is de hele voorgaande reis uiteindelijk ook allemaal zonder al te veel problemen verlopen, dus dit vinden we toch een beetje overdreven.
Op de weg terug vinden we al snel een Bank of China bank die open is. De pin-automaat is out-of-service, maar als we de bank inlopen om geld op te nemen blijkt dit binnen een oogwenk opgelost en kan ik wonder-boven-wonder nog pinnen ook, terwijl ik gisteren ook al meerdere bank of China automaten geprobeerd had.
We lopen nog een rondje over een marktje en halen onze tassen op bij het hotel. Na wat verwarring over naar welk busstation we nou moeten gaan komen we uiteindelijk ruim op tijd op het juiste busstation aan. We halen nog een bakje tofu in pittige saus, wat gevulde pasteitjes van rijstdeeg en twee eenden-eieren en een verzameling rijstsoepjes uit de supermarkt als proviand voor tijdens de busreis, waarvan we er uiteindelijk maar een opeten omdat we onderweg stoppen voor een eet-pauze.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
