Een (hopelijk) unieke ervaring in de natuur...

Op zondagmiddag 23-10 heb ik de trein genomen naar Pak Chong. Dit treinstation is 20km van het Khao Yai national park, waar ik goede verhalen over had gehoord.

Ik had al gehoord dat treinreizen in Thailand nogal traag gingen, maar wel erg prettig waren, en dit klopt inderdaad precies. Het kost niks, je zit in een lekkere stoel, maar je doet minstens 4 uur over 180km, en reken daar maar gerust een uurtje of 2, of 3 aan vertraging bij.
Tijdens deze lange rit komt t je verder aan niks te kort. De mensen zijn superaardig, en voorzien je in van alles. Enkele dingen die ik heb gegeten waren een soort worst, maar dan gevuld met rijst, en een soort tortilla wrap gevuld met suikerspin-vlees(?)

Eenmaal in Pak Chong aangekomen een hotelletje gezocht, en nog Vitesse-PSV kunnen kijken. Ergens een beetje spijt dat ik niet eerder op was gestaan, omdat ze misschien Ajax-Feyenoord ook wel hadden uitgezonden..

Ik heb op maandag 24-10 lekker uitgeslapen,en daarna de Saewnthong naar het National Park 'Khao Yai' genomen. Tijdens het wachten heb ik ontbeten met gefrituurde tofu, banaan, en nog wat ondefinieerbare dingetjes, met een heerlijke honingsaus met stukjes noot erin.
Bij het National Park aangekomen bleek het nog eens +/- 20km te zijn naar de camping, maar gelukkig bleek liften binnen het park een eitje. Auto's nemen je vaak mee, en ik ben nooit door een pick-up geweigerd, waarbij je dan achterin kon zitten.

Eenmaal bij de camping aangekomen heb ik tussen de aapjes mijn tent opgezet.
Die middag heb ik een mooie wandeltocht gemaakt, langs een waterval, en eindigend in een andere waterval. Wat is het hier mooi!

Ik werd gewaarschuwd dat alles om 19:00 dicht was, maar toen ik om 16:30 bij de camping aankwam was alles daar al dicht, en toen ik om 17:00 bij een restaurant/winkel aankwam waren ze daar ook al aan t sluiten. Ze verkochten nog wel noodlesoepjes en hadden warm water, en toen ik daar vervolgens een pakje 'fried clams in chilli' bij pakte zei het meisje dat ze daar ook nog wel wat gestoomde rijst bij had, en ook nog wat vissaus met chilli, dus op het laatste moment was het allemaal prima. Niet voor de laatste keer in het park...

Omdat er als t donker is niet veel meer te beleven is in het park, ben ik met zonsondergang proberen te gaan slapen. Dat ging een stuk lastiger dan gedacht. Vroeg naar bed zat nou bepaald niet in mijn ritme de laatste tijd, en dan scheen er ook nog eens een felle lamp in het tentje, waarin ik op een matje lag dat nou niet bepaald zacht was, en had ik nou maar een kussen meegenomen..
Anyway, lang uitslapen bleek minder problematisch, dus uiteindelijk toch nog wel aardig wat rust gepakt, tijdens zo'n 16 uur in m'n tent liggen. Mijn telefoon was helaas leeg, dus ik zou deze dag geen foto's kunnen maken. Ik stopte hem in mijn backpack, en leverde deze samen met mijn tent in bij de receptie, met de opmerking dat ik m later die middag weer op zou halen.

Na mijn wandel-ontbijt (rijst met kip in rode curry, een ijskoffie en 1.25l cola for the road) op dinsdag 25-10 besloot ik, na mijn eerdere ervaring met op eigen houtje in mijn eentje hiken in Marokko (zie eerder verslag: http://matthijs85.waarbenjij.nu/Reisverslag/?Marokko/Reisverslag+Marokko/&subdomain=Matthijs85&module=site&page=message&id=3947661) waarbij ik zonder water en eten kwam te zitten, alleen een tocht te maken over aangegeven trails, zodat niks me zou kunnen gebeuren.. ahum...

Het begon allemaal erg mooi. Wandelen door de jungle vind ik echt geweldig. Een supermooie omgeving op een manier die je dicht bij huis nooit mee kan maken, en je komt allerlei planten en dieren tegen die je nog nooit gezien hebt.

Het volgen van de aangegeven trails bleek alleen een stuk lastiger dan gedacht. Soms waren er bomen, samen met een lading andere planten op de trail gevallen, en was het onduidelijk hoe je dan wel verder moest, en ook kruisten de officiele paden vaak met niet-officiele paadjes (vaak gemaakt door dieren, maar ook wel door mensen die de jungle door en door kennen bewandeld).

Aan het begin van de middag heb ik een tijdje door dit soort dierenpaadjes gewandeld. Dit vond ik eigenlijk ook wel leuk, overtuigd dat ik, gewapend met een kompas en een kaartje van het gebied, toch de officiele trail zonder al te veel moeite terug zou moeten kunnen vinden.

Dit lukte uiteindelijk ook wel, rond een uurtje of 16:00 aan de stand van de zon te zien. Ik bedacht dat dit de trail naar de HeadQuarters moest zijn, die vanaf het begin 8.3km was. Ik besloot op safe te spelen en deze trail te volgen, en daarna te stoppen met wandelen.

Ook deze trail bleek echter lastig te volgen. Op een gegeven moment lag er een gigantische hoeveelheid omgevallen en verdord gewas, en ik had geen idee waar het pad verder moest. Op dit moment begon het langzaamaan ook te schemeren, en omdat ik er al bijna zou moeten zijn, en ik het waarschijnlijk niet zou redden om de +/- 8km door de jungle terug te lopen voor het donker (en probeer dan maar eens de trail te volgen..), besloot ik op mijn kompas richting de headquarters te lopen.

Dit bleek achteraf niet zo'n slimme beslissing, nogal zacht uitgedrukt.
Na een vrij makkelijk begin werd het al snel een gebied wat dichtbegroeid was, met vaak stekelachtige en/of giftige planten. Toen dit zo was, was het natuurlijk al lang te laat om nog te proberen terug te lopen, waardoor de enige manier om niet in mijn eentje, zonder eten of drinken in de jungle te hoeven slapen die overbleef was door te proberen door te zetten in mijn poging de headquarters te vinden.

Ondertussen begon ik ook een klein beetje ongerust te worden over de sporen van wilde honden, en sporen die toch verdacht veel op tijgersporen leken (die daar ook zouden moeten zijn, maar ik verwachtte door hoe dicht het bij een mensen-trail was dat het wel van een ander dier zou zijn), die ik onderweg had gezien. Maar aan de andere kant, als ik ze niet aan zou vallen aten ze liever wat anders dan mij. Ik werd eigenlijk vooral ongerust over dat ik per ongeluk op giftige slangen of andere beestjes zou staan, omdat ik die natuurlijk niet kon zien in het donker.

Ik heb een flinke tijd gezocht. Ik ben verstrikt geraakt in stekelgewassen, waar ik me op gevoel weer uit werkte. In het donker ben ik over een omgevallen boom geklommen, die aan het eind een val van een paar meter bleek te hebben. Gelukkig kon ik een tak grijpen, en werd het laatste stukje van mijn val door (voornamelijk) niet al te stekelige planten gebroken werd.

Ik heb flink doorgezet, maar op een gegeven moment werd het toch echt zo donker dat het geen doen meer was, vooral niet doordat ik keer op keer weer in stekelige planten liep.

Ik heb een aantal slaapplekjes geprobeerd, maar overal voelde ik me nogal onrustig, begonnen mijn benen constant te jeuken, en waren er steeds bloedzuigers die mij als lekker hapje zagen.. Nou ja, beter dat dan tijgers in ieder geval.

Na een aantal keer switchen besloot ik me te nestelen op een wat hoger stukje, tussen een soort boom of struik, in ieder geval iets waar ik met m'n rug/hoofd tegenaan kon leunen.

Misschien niet zo verwonderlijk, maar ik heb die nacht vaak mijn ogen dicht gedaan, maar geen minuut slaap gepakt. Af en toe dacht ik auto's voorbij te horen rijden, dus ik had af en toe stille hoop dat ik vlakbij een autoweg zat, en heb daarom nog wel een flink aantal keer om hulp geschreeuwd, maar waarschijnlijk was het gewoon de wind, en kreeg ik dus natuurlijk geen respons.

Deze nacht is voor mij een erg bijzondere ervaring geweest. Ook al had ik steeds wel het idee dat ik de volgende ochtend vast wel de trail terug zou kunnen vinden, ik had toch alleen maar een ontbijt gegeten (stevig en laat, maar toch), en al een flinke tijd niks gedronken.
Ik heb veel nagedacht over hoe ik dacht voorzichtig te zijn, en mezelf toch in deze positie terug had kunnen werken. Maar bovenal, omdat ik toch niet kon ontkennen dat er een kleine kans was dat ik hier niet levend uit zou komen, dacht ik veel na over hoe erg ik het zou vinden om niet verder te kunnen leven, wat ik allemaal nooit meer mee zou kunnen maken, en wat nou echt belangrijk voor me was. Ik had zelfs nog een tekstje voor een eventuele rouwadvertentie bedacht:
"Gestorven aan een overdosis spanningslust. Hij dacht nog verstandig te zijn, maar raakte toch te ver van het padje."

Ik had me al veel afgevraagd wanneer het uiteindelijk zou gaan gebeuren, maar op een gegeven moment werd het weer een beetje lichter. Ik had al het idee dat er geen autoweg zou zijn, maar omdat ik het niet NIET geprobeerd wilde hebben klom ik toch even in het schemerlicht de heuvel op. Geen autoweg in de buurt. Het was dus echt de wind geweest.

Nu leek het me verstandig weer zo snel mogelijk de trail terug te vinden. Gelukkig had ik vanaf het idee dat ik de trail kwijtraakte steeds goed bedacht waar ik heen ging en herkenningspunten in gedachten genomen. Waarschijnlijk kwam het door het gebrek aan slapen en eten, maar het voelde alsof de dieren me met hun geluiden de goede kant op wezen.
Wel voelde ik me na een tijdje de weg terug gebaand te hebben door het vrij onbegaanbare gebied erg slap worden. Toen ik bij het stromende beekje aankwam besloot ik dat ik het toch maar moest drinken. Liever ziek dan dood, toch?

Ik dronk meteen minstens een liter. Wat had ik dat nodig! Ik voelde me gelukkig ook een stuk minder slap. Ik had af en toe wel pauze nodig, maar als ik een stuk niet hoefde te klimmen of me door planten hoefde te worstelen, voelde ik door het lopen en waarschijnlijk het overlevingsinstinct nauwelijks dat ik honger had.

Het terugvinden van de trail ging eigenlijk heel voorspoedig. Na een uurtje of twee zag ik alweer een rode stip op een boom. En ik zag iets wat op mijn eigen voetstap leek. Eerder vond ik dit nog jammer, omdat ik blijkbaar twee keer op hetzelfde stuk liep, maar nu was dit natuurlijk volledig omgedraaid! Wat was ik blij!

Na een uurtje of twee verder lopen dacht ik de waterval te horen, waar een rust-punt met eten en drinken zou moeten zijn. Stiekem dacht ik al aan al het lekkere eten wat ik zou gaan bestellen om de honger te stillen die ik, op momenten die het even tegenzat, toch wel extreem voelde.

Ik bleek achteraf toch iets te vroeg gejuichd te hebben (van binnen dan).
De trail daalde af naar beneden. Ik dacht dat dit dan wel naar de onderkant van de waterval zou leiden, maar het leidde tot een klein, lullig watervalletje.
Ondertussen leek de trail hier op te houden. Links van me was een omgevallen boom, rechts vrij weinig, en het was onmogelijk om zonder te zwemmen aan de overkant van de rivier te raken. Omdat ik niet weer van de trail af wilde gaan besloot ik maar terug omhoog te lopen. Daar zag ik echter ook geen enkel ander pad te zijn wat onderdeel van de trail zou kunnen zijn.

Tja, wat dan? Toch maar weer proberen op kompas verder te komen. Als dit nog niet het einde van de trail was, zou ik het riviertje verder naar het zuiden moeten volgen, en zou ik zo vanzelf bij de echte waterval terecht moeten komen.

Ik heb weer flink gelopen en gezocht, en heb vaak het geluid van een waterval gehoord. Dit bleek echter steeds een lullig beetje versneld water, en leek totaal niet op de mooie waterval waar ik naar op zoek was.

Achteraf had ik, toen ik de trail opnieuw kwijtraakte, natuurlijk gewoon veel meer moeite moeten steken in het om me heen kijken bij de punten waar ik dacht dat de trail ge-eindigd was, maar met een lege maag, gevoel van teleurstelling en totaal gebrek aan energie is dat blijkbaar makkelijker dan gedaan.

Na, ik schat, een ruim uurtje zoeken besloot ik dat ik de waterval misschien wel voorbij was gelopen, en dat dit een parallel lopend riviertje ofzo moest zijn. Ik moest zo snel mogelijk de trail terug terug zien te vinden. Als ik dan geen idee had hoe ik verder moest en tijdens het heen en weer lopen flauw zou vallen had ik in ieder geval een grote kans gevonden te worden door andere hikers, of een eventuele zoekactie.

Ondertussen dacht ik stiekem al aan wat het veiligst zou zijn om te eten als het echt nodig was. Besjes enz leken me weinig verstandig, vanwege het risico iets giftigs te plukken. En dan ben je natuurlijk helemaal ver van huis..
De grote regenwormen leken me een een betere optie. Of misschien proberen kikkers te vangen, al dacht ik dat ze me in deze staat waarschijnlijk te snel af zouden zijn. Ervaring met het eten had ik toch al, al was het dan meestal flink gefrituurd. Ik had nog een aansteker die af en toe werkte, misschien dat die de smaak zou verbeteren.

Gelukkig lukte me het binnen een uurtje (denk ik) weer menselijke voetstappen te vinden, en niet veel later had ik de officiele trail al weer gevonden. Na een uurtje lopen kwam ik zelfs andere wandelaars tegen! Nu wist ik definitief dat ik het ging overleven! Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld!

Het bleken een Rotterdammer en een Amerikaan te zijn, die nu beiden in Pak Chong woonden, en die met een Thaise gids door de jungle aan het hiken waren. Nadat ik mijn verhaal, in mijn rush van doorwandelen en overleven en verhoogd door het vinden van andere mensen, had uitgelegd, werd er natuurlijk positief gereageerd op mijn vraag of ik met ze mee mocht lopen naar de bewoonde wereld.

Ze bleken naast water zelfs eten mee te hebben! Rijst met vlees. Wat had ik dat nodig! En wat was het lekker! En wat voelde ik me gelukkig en opgelucht!

Onderweg gezellig met ze gepraat, een hoop grapjes op het thema overleven gemaakt, en een aantal interessante verhalen gehoord. Zo was de Rotterdammer was het bangste voor olifanten, en ben ik flink geprikt door planten die werden gebruikt voor gifpijltjes door jungle-bewoners om dieren te doden en te verblinden.

Eindelijk kwamen we bij een van de mooie watervallen vlak voor de uiteindelijke aan. We namen een korte pauze, waarbij ik naast nog meer rijst en vlees een biertje en een sigaretje kreeg. Ik heb in de rivier wat vuil van me afgewassen, en ontdekte dat ik alsnog flink te pakken was genomen door bloedzuigers. Mijn armen en benen zagen er uit alsof ik aan automutilatie deed, maar mijn enkels zagen eruit alsof ik uit een horrorfilm was weggelopen. Ik heb me laten vertellen dat bloedzuigers iets uitstoten waardoor je blijft bloeden en ze lekker kunnen blijven drinken en opzwellen. Vandaar..

Na een kort wandeltochtje kwamen we aan bij de waterval met het rustpunt. Na een tijdje wachten kregen we een lift van een pick-up die mij naar de camping, en hen naar het headquarters terugbracht. Na ze nogmaals bedankt te hebben om, wie weet letterlijk, lifesavers geweest te zijn, heb ik afscheid van ze genomen.

Ik vond al snel een nieuwe lift naar Pak Chong. Deze bleek echter tot 15km voor het treinstation van Pak Chong te gaan, en ik heb vervolgens mij wel een uur gewacht op de eerste saewnthong, maar het kon me allemaal niks meer schelen. Alles wat uitmaakte was dat ik nog leefde. Met 'Pearl Jam - I'm Alive' in mijn hoofd viel ik in de saewnthong bijna in slaap van vermoeidheid.

Ook in de trein heb ik aardig wat slaap kunnen pakken, al sliep ik daar toch wat onrustig, en begon ik toch echt wel jeuk te krijgen aan mijn benen en handen. Na een reis van 7 uur, waardoor de bus naar Khao San road niet meer ging.. volgens de tuktuk driver dan, met wie ik uiteindelijk een prijs van 60 Baht onderhandelde.

Na een nachtje lekker geslapen te hebben heb ik vandaag (27-10) lekker rustig aan gedaan. Nieuwe croc-achtige schoenen gekocht (sandalen hadden t onderweg in de jungle begeven, ook dat nog), beetje rondgeshopt voor lokale producten, geprobeert naar Vivanmek Palace te gaan met een leenfiets, maar die bleek helaas gesloten. En verder dus de wereld op de hoogte stellen van wat ik meegemaakt heb.

Al met al was een once-in-a-lifetime experience die ik aan de ene kant niet gemist zou willen hebben, maar aan de andere kant ook zeker niet voor herhaling vatbaar is.

En voor de mensen die ik met dit verhaal misschien ongerust maak: qua alleen hiken heb ik mijn lesje wel geleerd. Ik doe dit nooit meer alleen als er een risico is dat ik van het pad zal raken.